با توجه به اهمیت رفاه اجتماعی در ارزیابی سیاست های حمایتی از بخش کشاورزی، در این تحقیق برای ارزیابی رابطه ارزش افزوده بخش کشاورزی و رفاه اجتماعی در سطح استان های ایران از تابع رفاه پارتویی سن استفاده و مدل پانل رگرسیونی در دوره زمانی 1387-1379 برآورد شد. هدف کلی تحقیق ارزیابی تاثیر ارزش افزوده بخش کشاورزی بر تغییرات رفاهی در استان های ایران و سایر اهداف تحقیق ارزیابی کاردینالی سطح رفاه در استان های ایران و شناسایی عوامل اثرگذار بر تغییرات رفاهی در استان های ایران می باشد. یافته های تحقیق بیانگر آن است که رابطه مثبت و معنی داری بین ارزش افزوده بخش کشاورزی و رفاه اجتماعی در بعضی از استان های ایران وجود دارد. استان هایی که بالاترین تاثیر مثبت ارزش افزوده بخش کشاورزی بر رفاه اجتماعی داشته می توان به استان های مرکزی، یزد، مازندران و همدان که به ترتیب برابر است با 22/0، 15/0، 14/0 و 13/0 اشاره نمود . با توجه به شاخص رفاهی آمارتیاسن با 1 ، بالاترین میزان سطح رفاه برای استان های، تهران، بوشهر، سمنان، خوزستان، مرکزی و هرمزگان با میزان رفاهی که به ترتیب برابر است با 33/19، 61/13، 54/12، 99/11، 95/11 و 53/11 محاسبه شده است. در میان استان های کشور استان سیستان و بلوچستان با 89/3 پایین ترین سطح رفاه را دارا بود.