شبکه‏های تحمل پذیر تأخیر (dtn) امکان انتقال داده در نواحی خلوت را فراهم می سازند، که در این نواحی تأخیر طولانی و قطع و وصل شدن اتصال قابل تحمل است. در شبکه‏های تحمل پذیر تأخیر، در لحظه ارسال بسته ممکن است که مسیر انتها به انتها موجود نباشد، بنابراین بسته‏ها ممکن است در گره های میانی ذخیره شوند و در فرصت مناسب به سوی مقصد هدایت شوند. سیستم حمل و نقل عمومی ویژگی هایی دارد که می تواند در شبکه‏های تحمل پذیر تأخیر مفید باشد. در این سیستم، مسیر حرکت ماشین ها از قبل مشخص شده است و عامل های این سیستم (مثل اتوبوس‏ها، تاکسی‏ها، مترو و ...) در مسیر مخصوص خودشان حرکت می‏کنند. با داشتن این اطلاعات در مورد مسیرها، ما می توانیم تعداد بهینه گره رله که اتصال با تأخیر را تضمین می‏نماید، تعیین کنیم. در این پایان‏نامه، مسئله پیکربندی بهینه شبکه‏های بین خودرویی تحمل پذیر تأخیر (vdtn) مورد توجه قرار می‏گیرد. بدین منظور ابتدا این مسئله با استفاده از برنامه‏ریزی خطی عدد صحیح مدل خواهد شد. مدل پیشنهادی به طور همزمان هزینه شبکه و تأخیر مسیریابی را حداقل خواهد کرد، بدین معنی که حداقل تعداد گره رله لازم برای تضمین اتصال شبکه را به گونه‏ای قرار می‏دهد که تأخیر مسیریابی حداقل شود. مدل ارائه شده در حالت کلی np-سخت است و در مقیاس بزرگ قابل استفاده نیست، به همین خاطر در ادامه، الگوریتم‏های تقریب برای حل مدل پیشنهادی مورد توجه قرار می‏گیرند. بدین منظور دو الگوریتم مکاشفه‏ای پیشنهاد شده‏اند که تقریب قابل قبولی از جواب بهینه را نتیجه می‏دهند. در پایان الگوریتم‏های مکاشفه‏ای به همراه الگوریتم ژنتیک روی سیستم اتوبوس‏رانی شهر ارومیه، به عنوان نمونه‏ای از یک شبکه بین خودرویی تحمل پذیر تأخیر، اعمال خواهد شد. نتایج شبیه‏سازی، حاکی از تقریب خوب الگوریتم‏های مورد استفاده می‏باشد.