تحقیق بینامتنی حاضر می کوشد با تمرکز بر روی جنبه های فمینیستی رمان پنلوپیاد اثر مارگارت آتوود به بررسی بازنویسی شیوه ی به تصویر کشیدن زنان در ادبیات ،به طور کلی، و ادیسه ی هومر،به طور خاص،بپردازد. با بکارگیری تعدادی از مفاهیم بینامتنی ارائه شده توسط ژرار ژنت، رولان بارت، و میخائیل باختین ،تلاش شده است شیوه هایی که آتوود برای رسیدن به اهداف بازبینی کننده ی خود استفاده نموده شرح داده شود.همچنین، به منظور روشن نموندن ماهیت و رویکرد پنلوپیاد نسبت به متن پیشین خود، مطالعه ی حاضر به بررسی روابط کارکردی و ساختاری مابین پنلوپیاد و اودیسه می پردازد.مشخص شد که آتووداز طریق ترانسپوزیسیون فرمی و مضمونی متن را به خواننده نزدیک تر نموده و نمایش تبعیض آمیز زنان در ادبیات را با معیاری جدید ارزش گذاری کرده است. به عنوان یک نویسنده ی زن، آتوود از طریق دادن امکان صحبتبه زنان داستان و فراهم نمودن تاریخچه ی این شخصیت ها، و همچنین با به تصویر کشیدن زنان نه به عنوان طبقه ای واحد و جبرگرایانهبلکه به صورت افرادی با تجربیات متفاوتادیسه را اسطوره زدایی می کند. فضای بینامتنی پنلوپیاد، که در آن تعداد زیادی از متن ها،صداها، و زبان ها باهم ترکیب شده و یا با هم برخورد می کنند، فرصتی را برای آتوود فراهم می کند تا سلسله مراتب هنر والا و فرودست ، و مرزهای بین داستان و حقیقت راجا به جا کند.علاوه بر این،آتوود تلاش کرده است با به کارگیری تکنیک های روایی همچون تغییر مداوم زاویه ی دید و استفاده از راوی غیرقابل اعتماد، درون مایه ی متن را، که عبارت است از ماهیت ذهنی و درنتیجه غیر قابل اطمینان بودن تمام روایت ها، استحکام بخشد.