همانطور که می دانیم، در هر مرحله ای از زندگی انسان مسئله ای برای تصمیم گیری وجود خواهد داشت. برای بهترین تصمیم گیری ها در شرایط مختلف، داشتن قدرت تفکر و تعقل که از رهگذر آن استدلال برهانی صحیحی به دست آید، تأکید می شود؛ لذا اندیشه جزء لاینفک زندگی انسان است. بهترین سنی که برای آموزش و پرورش تفکر پیشنهاد می شود، سنین کودکی است که در آن ذهن کودک از هرگونه نقش و رنگی عاری است و برای آموزش و پرورش علوم مختلف آمادگی کامل دارد. در میان علوم مختلف نیز، فلسفه، علمی است که در مورد روش اندیشیدن و تفکر کردن بحث می کند و عالم هستی و موجودات آن را از رهگذر بررسی مفاهیم و استدلال های فلسفی بررسی می کند. بنابراین، پرداختن به این موضوع از دوران کودکی سفارش شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی آموزش فلسفه به کودکان است. در این زمینه فیلسوفان غربی برنامه ای به نام فلسفه برای کودکان را طراحی کرده که در آن از طریق داستان های فلسفی، کودک را وادار به تفکر نقادانه و بحث های آزاد می نمایند. در این برنامه مقصود از فلسفه، تنها آموزش تفکر فلسفی و اندیشه نقادانه است؛ لذا فیلسوفان غربی فلسفه به معنای علم خاص را مناسب ذهن کودک نمی دانند. اما فیلسوفان اسلامی با توجه به اینکه درصدد رساندن قوای انسان به تکامل هستند، به بررسی قوه عقل نظری و عقل عملی پرداخته و مراتب و مراحلی را برای هر دو قوه قائل شده اند که در آن ها ملاحظه مراحل رشد نیز مفروض است. گفتنی است که فیلسوفان اسلامی به صورت مستقل به بحث آموزش فلسفه به کودکان نپرداخته اند، بلکه آنان، اصل پروراندن ذهن به معنای سنتی را برای رسیدن به هدف اصلی خلقت، برای همگان ضروری می دانند و البته کودکان نیز از این امر مستثنی نیستند.