تمرین عضلات دمی می تواند عملکرد استقامتی را در ورزشکاران رقابتی در محدوده ای از ورزش ها بهبود بخشد. با این وجود تحقیقات معدودی به بررسی تاثیر تمرینات تنفسی بر شناگران پرداخته است. به علت ویژگی های خاص سیستم تنفس در شناگران، این تحقیق به بررسی تاثیر تمرین عضلات دمی بر عملکرد تهویه ای و عملکرد سرعتی در شناگران پرداخته است. روش شناسی: 16 نفر از اعضای تیم شنای دختران استان کرمانشاه به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به شکل تصادفی به دو گروه 8 نفری شبه تمرین (با میانگین سن 98/1±75/10 سال، قد 7/14±68/140 سانتیمتر، وزن 61/10±17/32 کیلوگرم) و تجربی (با میانگین سن 18/2±75/10 سال، قد 62/13±68/143سانتیمتر ، وزن 01/9±6/36 کیلوگرم) تقسیم شده و به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته، 30 تنفس در هر جلسه) به تمرین پرداختند. شدت تمرین در گروه تجربی معادل عدد 5 (شدید) و در گروه شبه تمرین معادل با عدد 1 (خیلی سبک) در مقیاس بورگ اصلاح شده بود. .قبل و پس از پروتکل تمرینی از شناگران آزمون اسپیرومتری به عمل آمد و تست های 25، 50 و 100 متر گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t و نرم افزار spss (سطح معنی داری 05/0p<) استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاکی از آن است که پس از اعمال تمرین عضلات دمی، مقادیر fvc، fev1 و fev1/fvc در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون تغییر معناداری نداشته است(05/0p<). عملکرد شناگران گروه تجربی در مسافت 25 متر به صورت معنی داری بهبود پیدا کرده بود (05/0p<)ولی در 50 و 100 متر، تغییر معنادار نبوده است. بحث و نتیجه گیری:این پژوهش نشان داد که اختلاف معناداری در عملکرد ریوی میان شناگرانی که در برنامه تمرینی imt و شناگرانی که در گروه شبه تمرین شرکت کرده اند وجود ندارد. یک دلیل احتمالی برای این نتایج می تواند قوی تر بودن سیستم تنفس در شناگران باشد. سازگاری های فیزیولوژیکی که ممکن است پس از تمرینات imt در عضلات تنفسی اتفاق بیفتد، می تواند بهبود معنادار عملکرد گروه تجربی در شنای 25 متر را توضیح دهد، اما در رکورد شنای 50 و 100 متر تغییر معناداری مشاهده نشد؛ مکانیزم های درگیر در نتایج بدست آمده هنوز شناسایی نشده اند.