پیشرفت تکنولوژی و صنعت و به تبع آن توسعه حمل و نقل موجب ایجاد مسائل جدیدی در این زمینه گشته است من جمله حوادث هوایی با خسارات جانی و مالی سنگین که امروزه در نقاط مختلف دنیا به وقوع پیوسته و حقوقدانان را برآن داشته تا قوانین جدیدی را در این راستا جهت جبران حقوق زیان دیده از حادثه هوایی و تأمین ضرر و زیان های وارده، تدوین نمایند. در این خصوص کنوانسیون ها و پروتکل های مختلفی من جمله کنوانسیون ورشو، پروتکل لاهه و پروتکل گواتمالا و همچنین کنوانسیون گوادالاخارا که در جهت اصلاح کنوانسیون ورشو تدوین گردیدند و به علاوه کنوانسیون جدید مونترال نیز در همین راستا به تصویب رسید که از این بین ایران صرفا به کنوانسیون ورشو و اصلاحیه های آن ملحق شده است فلذا این کنوانسیون بر حقوق هوایی ایران حاکم است. به طور خلاصه این مقررات صرفا متصدی حمل و نفل را به نحو محدود مسئول شناخته است، که این تحقیق با تحلیل و بررسی صوررت گرفته فرضیه مسئولیت مدنی سایر اشخاص دخیل در حوادث هوایی را نیز - در رابطه با زیان دیده به نحو تضامنی و در رابطه بین خود به میزان تأثیر – مطرح می نماید. بنابر این علاوه بر متصدی حمل و نقل اشخاص دیگری نیز در صورت جمع شرایط به عنوان مسئول مورد شناسایی قرار می گیرند. از سوی دیگر نظریات مختلفی در مورد مسئولیت فاعل زیان نسبت به حقوق زیان دیده مطرح گردیده است من جمله نظریه های تقصیر، فرض مسئولیت، خطر و تضمین حق از این حیث که کدام یک حقوق زیان دیده از حادثه هوایی را بهتر تضمین می کند. کنوانسیون ورشو که اساس مسئولیت مدنی ناشی از حوادث هوایی است نظریه فرض تقصیر را پذیرفته است.