فضاهای عمومی در شهر ها همیشه به گونه ای طراحی شده اند که دسترسی عابر پیاده به آنها امکان پذیر باشد . اما در طی دهه های اخیر و افزایش روز افزون وسایل حمل و نقل و گسترش شهر ها این دسترسی ها محدود شده و در بعضی نقاط در محدوده مرکزی شهر ها به کلی قطع شده است.فضای زیر پل های سواره به عنوان یکی از فضاهای عمومی شهری، به دلیل عدم توجه به کیفیت فضایی مناسب مخصوص عابران پیاده، به فضا های گمشده در شهر تبدیل شده اند. رویکرد طراحی این پژوهش برای فضای گمشده زیر پل گیشا رویکرد منظر است.در این طراحی با توجه به اینکه طراحی منظر شهر کلیتی متشکل از کالبد شهر و ادراک برآمده از تجربه آن توسط شهروندان است. نیاز به مدلی داریم که محیط شهری را به عنوان یک ساختار و مکان دیده و همزمان علاوه بر توجه به خصوصیات کالبدی و بصری فضا به معنا و فعالیت های که در فضا رخ می دهد بپردازد .در این راستا از مدل مکان پایدار استفاده شده است. روش طراحی در این پروژه با استخراج اهداف طرح از مطالعات مبانی نظری ، شناخت نقاط قوت و ضعف فضا و اطلاع از خواست گروه های ذینفع و ذینفوذ، شروع میشود ، و سیاسگذاری ها و تهیه برنامه ها و در نهایت ارائه گزینه های طراحی برای مسئله مورد نظر پیشنهاد داده میشود.در نهایت در طراحی این فضا سه زون اصلی با سه ماهیت متفاوت و متناسب با زمینه اطراف طراحی شده است . حوزه شرقی فضایی با اصالت گذری ایستگاهی و تفریحی، حوزه میانی با اصالت تجاری، محله ای و حوزه غربی با اصالت ایجاد کاربری جدید در فضا طراحی میشود. این نوع طراح علاوه بر پاسخگویی به نیاز های استفاده کنندگان دائمی این فضا ، محلی برای حضور گروه های جدیدی در فضا ایجاد خواهد کرد. و هم در شهر به عنوان یک نشانه شهری خواهد بود .