پیدایش نیازهای جدید در زمینه ی جداسازی ، سبب ایجاد و گسترش روش های جدید در این زمینه شده است . از جمله فرآیندهای گسترش یافته در زمینه ی جداسازی در چند دهه ی اخیر فرآیندهای غشایی می باشد که به علت مزایایی همچون تمیز بودن فرآیند و امکان استفاده از آن در شرایط مختلف گسترش چشمگیری داشته است .استفاده از فرآیندهای غشایی در زمینه ی تصفیه آب و پساب ها از جمله کاربردهای بسیار مهم فرآیندهای غشایی است . در این پایان نامه کار بر روی غشاءهای مورد استفاده در تصفیه آب و پساب بیمارستانی از جنس غشای پلیمری پلی اتر سولفون به منظور جداسازی دارو از پساب بیمارستانی صورت گرفته است .در ابتدا غلظت های مختلفی از پلیمر پلی اتر سولفون (%18و23و5/25 و28 ) را تهیه کرده و در دو فشار و دو غلظت متفاوت عملیات جداسازی را انجام می دهیم بر این اساس تست های مربوط به پس زنی و فلاکس و تخلخل نیز اندازه می گیریم براساس نتایج بدست آمده غشای حاوی %28 پلیمر پس زنی بهتری نسبت به دیگر غشاءها داشته است اما به دلیل شار بسیار پائین این غشاء عملیات اصلاحی را بر روی غشای% 5/25 از پلیمر انجام می دهیم .در مرحله بعد به منظور اصلاح غشاء به غشای حاوی% 5/25 از پلیمر سه درصد متفاوت از پلی ونیل پیرولیدن اضافه می کنیم که باعث افزایش میزان شار عبوری و افزایش خاصیت آب دوستی غشاء می شود و بر میزان پس زنی نیز تاثیر می گذارد و باعث افزایش اندکی از میزان پس زنی می شود .در اصلاح بعدی صورت گرفته از نانو ذره سیلیس استفاده کرده ایم که این نانو ذره باعث افزایش پس زنی می شود و تا حدودی شار را کاهش می دهد .در نهایت عکس های sem از سطح مقطع غشاءهای مورد نظر گرفته شد و غشای حاوی نانو ذره سیلیس و پلی ونیل پیرولیدن به عنوان غشای مطلوب انتخاب شد . همچنین براساس کارهای انجام شده مدلسازی ریاضی را بدست آوریم که این مدل می توان نتایج بدست آورده شده را در زمینه شار و پس زنی پیش بینی کند و نتایج بدست آمده براساس این مدل با نتایج آزمایشگاهی مطابقت خوبی دارد . کلمات کلیدی : فرآیندهای غشایی ، پلی اتر سولفون ، تتراسایکلین ، سیلیکا ، مدلسازی ریاضی

در خصوص اثر ویتامین c بر متابولیسم گلوکز، گزارشات متناقضی وجود دارد و در برخی گزارش ها مشخص شده است که ویتامین c در مقادیر بالا باعث اختلال در تست تحمل گلوکز (gtt) می شود. لذا در این مطالعه تاثیر استفاده از سطوح مختلف ویتامین c بر gtt و مقاومت به انسولینی به دنبال استفاده از جیره پرچرب مورد بررسی قرار گرفت. مطالعه بر روی 40 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ با محدوده وزنی 10±160 گرم انجام شد. حیوانات به گروه های کنترل، پرچرب (hf)، پرچرب+ mg/l 250 ویتامین c (hf+lvc)، پرچرب+ mg/l 500 ویتامین c (hf+mvc) و پرچرب+ mg/l 1000 ویتامین c (hf+hvc)، تقسیم شدند. گروه کنترل با استفاده از پلت های استاندارد و گروه های تحت تیمار توسط جیره حاوی 31% دنبه تغذیه شدند و ویتامین c به آب آشامیدنی آن ها اضافه شد. در این مطالعه ضمن اندازه گیری میزان مصرف آب، غذا و میزان افزایش وزن، پارامترهای چاقی، gtt، تست تحمل انسولین (itt) و شاخص homa-ir در گروه های تحت مطالعه مورد مقایسه قرار گرفت. استفاده از غذای پر چرب باعث افزایش دریافت انرژی، وزن گیری، چربی بدن، وزن کبد، کلسترول، ldl-c، مقاومت به انسولین، شاخص homa-ir و کاهش تحمل گلوکز گردید. هرچند مصرف ویتامین c اخذ غذا و انرژی را افزایش داد، باعث مهار چاقی شد و برخی از پارامترهای مرتبط با چاقی را بهبود بخشید. تحمل انسولین در گروه hf مختل شد و ویتامین c باعث بهبود آن در تمامی گروه های تحت تیمار خصوصاً در گروه hf+hvc شد. شاخص homa-ir و سطح انسولین در گروه های hf و hf+lvc افزایش داشت، ولی در گروه های که سطح متوسط و بالای ویتامین c را استفاده نمودند مشابه گروه کنترل بود. بنابر نتایج فوق جیره استفاده شده در این مطالعه باعث چاقی و مقاومت انسولینی شد و ویتامین c شدت چاقی را کاهش و مقاومت انسولینی را مهار کرد