چکیده القا استرس اکسیداتیو به عنوان یکی از دلایل مرگ نورونی در طی آسیب های نخاعی و بسیاری بیماری های ناشی از دژنره شدن نورون ها می باشد. بنابر این، این احتمال وجود دارد که آپوپتوزیس نورون های حرکتی در قطعات کشت شده نخاع نیز به علت استرس اکسیداتیو باشد. نظر به اینکه عصاره زردچوبه و ماده موثره آن به نام کورکومین دارای خواص آنتی اکسیدانتی می باشند، این مواد در کشت قطعات نخاع موش بالغ به کار برده شد تا مشخص شود که آیا می توانند آپوپتوزیس را در نورون های حرکتی این قطعات مهار کند و یا به تاخیر بیاندازد. در این پژوهش ناحیه ی سینه ایی نخـاع مـوش هـای مـاده بـالـغ نـژاد balb/c با استفاده از دستگاه قطعه کننده بافت (tissue chopper) به قـطـعـات 400 میکرونی بریده شد. سپس قطعات به چهار گروه 1- قطعات تازه تهیه شده (لحظه زمانی صفر)، 2- گروه کنترل، 3– گروه تیمار با عصاره زردچوبه(ppm1000) و 4– گروه تیمار با کورکومین(?m20) تقسیم شدند. قطعات گروه 2 و 3 به پلیت های حاوی محیط کشت انتقال و در انـکوبـاتـور co2 دار بـرای مدت زمان6 ساعت نگهداری شدند. قطعات تازه تهیه شده و کشت شده پس از فیکس توسط دستگاه cryostat برش گیری شدند. جهت ارزیابی قابلیت حیات قطعات سه گروه از سنجش mtt استفاده شد. روش ایمیونوهیستوشیمی با استفاده از آنتی بادی استیل کولین ترانسفراز (acht) جهت شناسایی نورون های حرکتی استفاده شد. برای مطالعه مورفولوژیکی و بیوشیمیایی آپوپتوزیس نورون های حرکتی قطعات نخاع به ترتیب از رنگ آمیزی فلئورسنت ( hoechst33342 و propidium iodide ) و تکنیک تانل استفاده شد. قابلیت حیات قطعات کشت شده برای 6 ساعت (کنترل) نسبت به قطعات تازه تهیه شده (لحظه زمانی صفر) به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافت. نورون های حرکتی قطعات کشت شده به مدت 6 ساعت در مقایسه با نورون های لحظه زمانی صفر مشخصات مورفولوژیکی آپوپتوزیس شامل چروکیدگی سلولی، متراکم شدن هسته و سیتوپلاسم را نشان دادند. علاوه بر آن، در این زمان تانل مثبت بودن نورون های حرکتی وقوع آپوپتوزیس را در این نورون ها تایید کرد. کاربرد جداگانه عصاره زردچوبه (ppm1000) و کورکومین (?m20) در مدت زمان 6 ساعت به طور قابل توجه ای توانست قابلیت حیات قطعات کشت شده نخاع را در مقایسه به قطعات گروه کنترل افزایش دهد. در این زمان، کاربرد این مواد همچنین توانست نشانه های مورفولوژیکی و بیوشیمیایی آپوپتوزیس را در نورون های حرکتی به طور قابل ملاحظه ای نسبت به این نورون ها از قطعات کنترل مهار نماید. علاوه بر این، کاربرد جداگانه عصاره زردچوبه و کورکومین با غلظت های گفته شده توانست به طور معنی داری ( 05/0 < p) کاهش قطر هسته نورون های آپوپتوتیک را نسبت به گروه کنترل جبران نماید. به عنوان نتیجه گیری، کاربرد عصاره زردچوبه و کورکومین نه تنها قابلیت حیات قطعات نخاع را افزایش داد بلکه توانست آپوپتوزیس را در نورون های حرکتی مهار نماید. بنابر این این احتمال وجود دارد که استرس اکسیداتیو می تواند به عنوان یکی از مکانیسم های دخیل در القا آپوپتوزیس نورون های حرکتی در قطعات کشت شده نخاع نقش داشته باشد.