نام پژوهشگر: آرمین حیدری کایدان
آرمین حیدری کایدان ابراهیم حاجی دولو
پیش گرمکن دوار یکی از اجزای مهم در نیروگاه بخار برای افزایش راندمان حرارتی است. اصول کار این سیستم بر مبنای انتقال انرژی گازهای خروجی به هوای ورودی بویلر می باشد که این کار توسط ماتریس صفحات فشرده دوار صورت میگیرد. با توجه به ابعاد کوچک و میلیمتری فواصل مابین صفحات موجدار و ابعاد چند متری مبدل دوار برای مدلسازی پیش گرمکن، فضای مبدل به عنوان یک محیط متخلخل در نظر گرفته میشود. بدین طریق با کاهش هزینه محاسباتی امکان دستیابی به یک دید کلی از توزیع دما در مبدل حاصل میگردد که پیشتر به این صورت انجام نشده است. شبیهسازی عملکرد پیش گرمکن با استفاده از معادلات پیوستگی، اندازه حرکت و انرژی برای فضای متخلخل در مبدل صورت گرفته و تاثیر متغیرهایی چون سرعت چرخش ماتریس، دبی عبوری، ابعاد هندسی، جنس ماتریس و دماهای ورودی بر عملکرد پیش گرمکن بررسی شده است. همچنین اثرات پدیده نشتی در پیش گرمکن دوار که نقش مهمی در کاهش کارآیی دارد، مورد بررسی قرار گرفته و انواع مختلف نشتی شعاعی، محوری و محیطی شبیهسازی شده است. نتایج شبیهسازی نشان میدهد که سرعت چرخش تا حد معینی سبب افزایش کارائی شده ولی بعد از آن تاثیر نامحسوسی دارد. همچنین مشخص شد که نشتی شعاعی بیشترین نقش را در کاهش راندمان پیش گرمکن دارد. شبیهسازی درحالت وجود نشتی نشان میدهد که نتایج بدست آمده با مقادیر اندازهگیری شده در نیروگاه بخار رامین از دقت قابل قبولی برخوردار است.
محمدرضا شایان یحیی کلانتری
صفاریان که هسته اصلی آنها، از دستجات عیاران محلی بودند، در قرون سوم و چهارم هجری بر ضد خلافت عباسی قد علم نمودند و موجبات تجدید حیات سیاسی ایران را فراهم کردند. راه را برای مبارزه با خلافت عباسی و درهم شکستن مقام بالای خلیفه بازنمودند. در این میان نقش ریاکارانه خلفای عباسی را نباید فراموش کرد که همواره مانع از تحقق استقلال واقعی ایران می شدند. یعقوب لیث ، از طریق پیوستن به دسته های عیاری به شهرت رسیده ، شرکت او در وقایع عیاری چندان روشن نیست . اما بدیهی است که وی در این کشاکشها به قدرت و اعتبار رسید. زیرا او در سال 247ه ق/861م ، ددرهم بن نصره را برانداخت و بجای وی امیر سیستان شد. سلسله صفاریان را تشکیل داد. اقتدار و قدرت صفاریان چهل سال طول کشید . بعد از اسارت و قتل عمرولیث صفاری توسط سامانیان ، جانشینان آنها دیگر آن استعداد و نبوغ لازم را نداشتند و سرانجام توسط غزنویان از بین رفتند . اما بازماندگان صفاری تا زمان شاه عباس صفوی نیز، در سیستان ادعای وابستگی به این خاندان را داشتند.