هدف: این تحقیق با هدف بررسی چگونگی تأثیر برنامه های تمرینات محوری با و بدون استفاده از فیزیوبال بر شاخص های عملکردی بازیکنان بدمینتون تمرین کرده انجام شد. روش شناسی: تحقیق از نوع کاربردی- نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه تجربی و یک گروه کنترل بود. نمونه آماری شامل 30 بازیکن بدمینتون تمرین کرده هیأت استان (سن 2/56±20/65 سال، قد 4/26±176 سانتی متر و وزن 4/26±65/8 کیلوگرم) بود که به صورت داوطلبانه و به روش نمونه گیری انتخابی در دسترس انتخاب شدند. افراد بر اساس نتایج پیش آزمون ردیف و به طور مساوی درسه گروه تمرین با فیزیوبال، تمرین بدون فیزیوبال وکنترل تقسیم شدند. شاخص های توان بی هوازی (آزمون وینگیت)، استقامت عضلانی (آزمون های مک گیل)، چابکی (آزمون های اختصاصی بدمینتون)، توان (پرش سارجنت و پرتاب توپ طبی) و تعادل (تعادل گردشی ستاره و محدوده های پایداری) در دو نوبت پیش و پس آزمون ارزیابی شدند. گروه های تمرینی به مدت 6 هفته برنامه های تمرینات محوری را انجام دادند و گروه کنترل در این مدت از برنامه تمرینات محوری استفاده نکرد. با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر، تغییرات درون گروهی، تعاملی و بین گروهی بررسی شدند. یافته ها: تغییرات بین گروهی شاخص های توان بی هوازی، استقامت عضلانی، چابکی و توان گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل و در مقایسه با یکدیگر معنادار نبود (0/05?p). تغییرات بین گروهی شاخص تعادل گروه های تمرینی با فیزیوبال (0/011=p) و بدون فیزیوبال (0/033=p) در مقایسه با گروه کنترل معنادار بود(0/05?p). نتیجه گیری: توصیه می شود تمرینات محوری با و بدون استفاده از فیزیوبال به منظور توسعه تعادل بازیکنان بدمینتون و سایر رشته های ورزشی با نیازهای جسمانی مشابه استفاده شود. این تمرینات در بلندمدت می توانند در توسعه سایر شاخص ها موثر واقع شوند، ازاین رو پیشنهاد می شود این تمرینات به صورت مکمل در برنامه های آماده سازی مورد توجه قرار گیرند.