هدف این پژوهش آن است تا بررسی شود که 1- آیا امر و نهی در خطبه های امام (ع) از معنی اصلی خود خارج شده و در معانی بلاغی به کار رفته اند و یا نه؟ و با پژوهشی پیرامون آن، آشکار می شود امام (ع) که از نظر فصاحت و بلاغت جزء فحول دهر بودند، گاه به مقتضای حال معنی حقیقی را اراده کرده - و اگرچه به صورت اندک- و گاه با توجه به درک و فهم مخاطبین معانی بلاغی را هم اراده می کردند 2- کدام یک از معانی بلاغی أمر و نهی بیشتر در نهج البلاغه به کار رفته اند؟ در این پژوهش مشخّص شد که أمر و نهی بیش از سایر انواع انشاء طلبی در نهج البلاغه به کار رفته و نصیحت و ارشاد، بیشترین معانی بلاغی را در امر و نهی به خود اختصاص داده اند