اصلاح و درمان مجرم یکی از دغدغه های مهم جوامع بشری می باشد و نظام های کیفری تدابیر متفاوتی را در این رابطه در نظر گرفته اند.عدالت کیفری سنتی برای بازپروری بزهکار از شیوه های سزادهی و ارعاب استفاده می کرده است و توجهی به بزه دیده نداشته است ، در صورتیکه بزه دیده در تعامل با بزهکار می تواند از طریق روش های کیفری و یا از طریق روش های غیر کیفری در بازگشت مجرم به جامعه نقش موثری داشته باشد. در بین نظام های کیفری مدرن نظام عدالت ترمیمی بیشترین توجه را به نقش بزه دیده در اصلاح مجرم دارد و راه کارهایی مانند نشست بزه کارو بزه دیده ، ایجاد حلقه ها و یا هیئت های ترمیمی را ارائه می دهد.در نظام کیفری ایران بزه دیده جایگاه بارزی در روند اصلاح مجرم ندارد اما شایسته است نظریات جرم شناسان در این زمینه با توجه به فرهنگ ایرانی و اسلامی بومی سازی شده و قابلیت اجرایی پیدا کند.