ایران در تمامی دوران حکومت قاجار ها با سه قدرت بزرگ ان روزگار یعنی عثمانی و روسیه و انگستان به مناسبت منافع خود درهندوستان جنوب و مشرق، درگیر و داری مشکلات عدیده مرزی و سیاسی بوده است. این دولتها در جهت پیشبرد مقاصد و منافع خود در این اندیشه بودند که با نفوذ در ایران و دخالت های استعماری موجبات جلوگبری از ورود رقبای خود را فراهم نمایند. در این زمان که روابط عثمانی و ایران به علت اختلافات مذهبی و کشمکش های مرزی مهم در باب شط العرب و بندر خرمشهر و کردستان تیره شده بود؛دولتهای استعمار گر اروپایی برای نجات اروپا از توسعه طلبی عثمانی که از زمان سلطان سلیم شدت گرفته بود به تکاپو افتادند. بدین جهت توجه دولتهای اروپایی برای ره9ایی اروپا از شر ترکان عثمانی به شرق معطوف گشت. بطوریکه که از بررسی روابط سیاسی ایران و عمانی در دوره فتحعلیشاه و محمد شاه قاجار استنباط می شود ، بیشتر اختلافات ایران و عثمانی در آن دوران ، ناشی از مسایل مذهبی و مرزی و سیاست استعماری دولت های اروپایی در تثبیت منافع خود نیز در آن دخالت داشته است.