این تحقیق درباره ی نگارگری، ارزنده ترین نمونه ی هنر تصویری ایران است. هنری که دوره ی شکوفایی و بالندگی اش محصول اقتباس های سنجیده و ابداعاتی در قالب خاص خود بوده که می توان نوعی پیوستگی درونی را در تحولات رخ داده در این هنر تشخیص داد. هدف این تحقیق که تحت عنوان «بررسی بیان مضامین نگارگری (هندسه مبنائی، فرم، رنگ و فضا)» است، بررسی بیان، راز و معنا از طریق دیداری دوبعدی (که همواره مدّ نظر نگارگران ایرانی بوده است) می باشد. همچنین بررسی این موضوع که نگارگران ایرانی که از دیرباز قصدشان نمونه آفرینی آرمانی بوده از چه فضایی و چه رنگ ها و فرم هایی برای بیان مقاصد خود بهره می گرفته اند. نحوه ی جمع آوری مطالب این تحقیق کتابخانه ای است و نتیجه اینکه: نگارگران عارف صورت های خیالی را واسطه ای برای جهش روحی به عالم معنا بکار می گرفته اند و از زبان رمز و تمثیل در این مقام بهره جسته و عناصر برگرفته شده در آثارشان نمادین و فضای آن غیرمادی است آنان اکثراً نگاره های خود را متناسب با متون عرفانی موجود در ادبیات فارسی تصویر می کرده اند.