شهر حلّه ی عراق یکی از شهرهای شیعه نشین و شاعرپرور عراق است. شاعرانی ارادتمند به پیامبر گرامی اسلام(ص) و خاندان اطهرش.یکی از این شعرای دلداده به اهل بیت(ع)، جناب شیخ صالح الکَوّاز الحلّی است که به جرأت می توان گفت یکی از بزرگترین شاعران شیعی در روزگار خویش است.با نظری بر اشعار این شاعر بزرگوار، می توان به قدرت علمی گسترده و ذوق سرشار ادبی او پی برد.بخش اعظمی از اشعار جناب کَوّاز را مدایح و مراثی او درباره ی خاندان رسالت تشکیل می دهد که از آن میان، سه قصیده ی مذکور در این رساله از زیباترین قصاید او در رثای سیدالشّهدا صلوات الله علیه می باشد که در این رساله ترجمه و شرح موضوعی ـ ادبی شده اند.این رساله به شرح موضوعی ادبی سه قصیده ضادیه،میمیه و نونیه از علویات شیخ صالح الکوّاز الحلی در رثای امام حسین (ع) می پردازد.بررسی و شرح این اشعار ،علاوه بر این که می تواند نمونه ای برای دیگر پژوهشگران و علاقمندان به حوزه ادبیات آیینی باشد، می تواند معرفی یکی از شاعران خوش ذوق و قریحه شیعی باشد که مدایح و مراثی اهل بیت (ع) را بر پایه مستندات تفسیری،تاریخی و روایی و با بیانی که با محسنات کلامی و آرایه های ادبی مزیّن شده است،سروده است. مرثیه ای که از این جهات در نوع خود کم نظیر است.پس از جستجوی فراوان در اینترنت و مراجعه به کتابخانه های متعدد،در زمینه شرح این قصاید،کتاب یا رساله ای یافت نشد.در این رساله به بیان مدایح و مراثی خاندان رسول الله (ص)، از زبان شاعری که خود اشراف کاملی بر منابع تفسیری و تاریخی و روایی دارد پرداخته شده است .بی تردید مطالعه محامد و محاسن و مراثی اهل بیت آن هم با بیانی که نشأت گرفته از یک ذوق ادبی سرشار و در عین حال ذهنی مستند است در برانگیختن شور و احساس شیعی و همراه ساختن آن با شعور علوی تأثیر بسزایی خواهد داشت.همچنین بررسی نکات بلاغی و صنایع ادبی در این اشعار توانایی شاعر را در سرودن شعری زیبا و پر مایه به نمایش می گذارد.