پژوهش حاضر با هدف بررسی «بررسی همکاری سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) با شورای همکاری خلیج فارس و تأثیر آن بر امنیت جمهوری اسلامی ایران» به روش توصیفی انجام شده است. نتایج تحقیق چنین نشان می دهند: همکاری نزدیک کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس با ناتو تأثیر منفی بر امنیت ج.ا.ایران گذارده و موجب محدودتر شدن منافع و تأثیر کنش ایران در منطقه شده است. در شرایط کنونی، فعالیت های ناتو در منطقه با منافع ملی ایران سازگاری ندارد و نگاه رایج در ایران به سیاست های ناتو به عنوان سازمانی که تحت نفوذ کامل آمریکا قرار دارد رویکردی تقابلی است. حضور نظامی کلیه اعضای درجه اول ناتو در خلیج فارس و دریای عمان و وجود پیمان های دفاعی متعدد آنها با همسایگان جنوبی ایران و با کشورهای مستقل مشترک المنافع در شمال ایران به ویژه روابط رو به گسترش ناتو با جمهوری آذربایجان، نمونه هایی از حضور نظامی آشکار و پنهان ناتو و اعضای درجه یک آن در امتداد مرزهای ایران می باشد. این امر می تواند به عنوان تهدیدی علیه امنیت جمهوری اسلامی ایران تلقی شود. حمایت های مالی و تسلیحاتی آمریکا و متحدانش از عراق در طول دوران جنگ هشت ساله با ایران، حمایت اکثر اعضای اصلی ناتو از گروه های مخالف ایران، حمایت برخی از آنان از ادعاهای ارضی امارات عربی متحده نسبت به جزایر ایرانی در خلیج فارس، فروش بی سابقه سلاح و تجهیزات نظامی مدرن به کشورهای عضو شورای همکار خلیج فارس، استفاده آنان از موضوع حقوق بشر علیه ایران به عنوان یک اهرم فشار سیاسی، اتهامات آنان مبنی بر تولید سلاح های کشتار جمعی در ایران و یا حمایت ایران از اقدامات تروریستی در جهان، از جمله عوامل منفی رویکرد قدرت های غربی نسبت به ایران تلقی شده است. حضور در پیمان های دفاعی و امنیتی منطقه را می توان به عنوان یکی از راهبردهای اصلی جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با تهدیدات نوظهور و خنثی نمودن سیاست هایی که باعث به انزوا کشاندن و نادیده گرفتن ایران در مناسبات مختلف منطقه ارزیابی می شود، تلقی نمود.