بیمارستانها نهادهای بزرگ و پیچیده ای هستند که در آنجا برای خیلی از مردم مهمترین وقایع جسمی ‏زندگی نظیرتشخیص بیماری، بهبودی، مرگ و زندگیِ دوباره رخ می دهد. بیمارستان مکانی است که فرد با دلی ‏سرشار از نگرانی از وضعیت خود و اینکه چه پیش خواهد آمد در آن پای می گذارد و بالاجبار وبسته به شرایط ‏بیماری چند روزی را در آنجا اقامت دارد. متأسفانه در برخی بیمارستانها پیچیدگی عملکردها و نیاز به دقت، سرعت ‏و نظم چنان بر معماری فضاهای آن حاکم می شودکه عملاً بیمارستانها را از یک فضای انسانی به فضایی صرفاً ‏عملکردی وگاه غیرانسانی تبدیل می کند. ‏ علم امروز به این نتیجه رسیده است که با تأثیرگذاری در روح و روان بیمار می توان در روند درمان مداخله کرد ‏و سبب بهبودی سریعتر و حتی پیشگیری شد. دردرمان هنگام نجات جان مردم علاوه بر زوال فیزیکی و جسمی باید ‏شرایط روانی و اجتماعی آنان را نیز در نظر داشت و به عنوان بخشی از درمان مورد توجه قرار داد. محیط نیز به ‏عنوان یک عضو جدایی ناپذیر سیستم درمان از این امر مستثنی نخواهد بود. امروزه بسیاری از متخصصان علم ‏پزشکی بر اهمیت محیط در ارتقاء نتایج درمانی تأکیدکرده اند. دراین رابطه تحقیقات بسیاری نیز نشان داده اند که ‏طراحی ضعیف در لحظات معین اثرات منفی روی شاخصهای فیزیولوژیکی تندرستی دارد.‏ شرایط روانی و اجتماعی بیمارتأثیر بسیاری در روند درمان و بهبودی اش دارد. این پژوهش به دنبال شناسایی و ‏نیازهای روانی و اجتماعی بیمارو پاسخگویی به آنها ازطریق راهکارهای معمارانه است. این پژوهش با رویکرد ‏کیفی و از روش مطالعه ی کتابخانه ای و میدانی به دنبال بیان دیدگاه هایی در معیارهای طراحی فضاهای درمانی است ‏که شاید تا به حال کمتر مورد توجه بوده است. به عبارتی نگاه این پژوهش به محیطهای درمانی فراتر از نگاه ‏عملکردی صرف خواهد بود. با توجه به گستره ی تحقیق و محدودیت زمان، این تحقیق بر فضاهای بخش بستری ‏متمرکزشده است. بخشهای بستری دربیمارستانها مکانهایی هستندکه بیمار بیشترین زمان را در طول دوران بستری ‏بدون آنکه کار خاصی انجام دهد در آنجا سپری می کند. بنابراین در مجموع محیط بخشهای بستری می تواند ‏بیشترین تأثیرگذاری را در روان بیمار داشته باشد. نتیجه ی تحقیق نشان داد که محیط به عنوان جزء لاینفک سیستم ‏درمانی نقش مهمی در روند درمان بیمار دارد و از طریق راهکارهای معمارانه محیط مطلوب بیمار ارتقاء می یابد.‏