امانتداری، رابطه ای است مبتنی بر اعتماد و اطمینان بین یک یا چند شخص که براساس آن طرفین باید در تعاملات خود با طرف مقابل نهایت دقت را به عمل آورند و حقوق و منافع یکدیگر را حفظ نمایند، یک رابطه امانی ممکن است از عقود امانی مدنی حاصل گردد مثل ودیعه، اجاره وکالت، رهن و.. و یا از روابط تجاری به وجود آید مانند انبارداری، قرارداد حمل و نقل، نمایندگی و... . بین عقد ودیعه به عنوان بارزترین عقد امانی مدنی با عقود امانی تجاری علیرغم شباهت هایی که از نظر ویژگی وجود دارد، مثل: ایجاد رابطه امانی، اختیار و نیابت در حفظ و عقد بودن ودیعه و امانتداری تجاری تفاوت هایی نیز وجود دارد که عبارت اند از: معین بودن یا نامعین بودن، رضایی بودن و تشریفاتی بودن ، معوض ومجانی بودن ، قصد احسان و قصد انتفاع ، لزوم و جواز ،تفاوت از حیث موضوع ، اذنی ویا عهدی بودن و از نظر نوع تعهد (تعهد به وسیله یا تعهد به نتیجه) همچنین به دلیل تفاوت ماهیتی روابط مدنی با تجاری نوع نگرش قانونگذار به این روابط متفاوت است به گونه ای که آن چه که در قانون مدنی مورد توجه قانونگذار بوده است احترام به روابط و قرارداد مودع و مستودع است و لذا به صفت امانت به عنوان یک عامل معافیت از مسئولیت نگریسته شده است و امین، مسئول نیست؛ جز در صورت تعدی و تفریط همان گونه که در فقه نیز بر این امر تأکید شده است ولی آن چه که در روابط تجاری مدنظر قانونگذار قرار گرفته است احترام به اموال می باشد و لذا به وصف امانت به عنوان وصفی که موجد تکالیف و مسئولیت های قانونی برای امین می باشد نگریسته شده است لذا آثار و احکام حاکم بر روابط طرفین در این عقود، متفاوت است. کلمات کلیدی: امانت، امانتداری تجاری، ودیعه، احکام، آثار.