پژوهش حاضر به منظور مقایسه طرحواره های ناسازگار اولیه در افراد ناکام در عشق وغیر ناکام در عشق گرفت. روش پژوهش، از نوع توصیفی ـ علی مقایسه ای است . برای تعیین نمونه موردنظر 60 نفر افراد ناکام در عشق( 34 مذکر و 26 مونث ) و 58 نفر افراد غیر ناکام در عشق (34 مذکر و 24 مونث ) از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شد . سئوال اصلی پژوهش این بود که آیا بین طرح واره های ناسازگاراولیه افراد ناکام در عشق و افراد غیر ناکام درعشق تفاوت وجود دارد ؟ ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه ی نشانگان ضربه عشقی که توسط دهقانی (1389 ) تدوین شده با 45سئوال ، و همچنین فرم کوتاه پرسشنامه ی طرحواره یانگ (1988 ) با 75 سئوال بود که توسط مشارکت کنندگان تکمیل شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی سئوالات از روش های آمار توصیفی و آمار استباطی شامل (تحلیل واریانس چند متغیره (manova)، آزمون تعقیبی تحلیل واریانس چندمتغیره ، آزمون تحلیل واریانس درون گروهی) استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که دو گروه ناکام در عشق و غیر ناکام درعشق در چهارده طرحواره ناسازگار اولیه دارای تفاوت معناداری می باشد وفقط طرحواره معیارهای سرسختانه بین دو گروه تفاوت معنادار نداشت . حوزه های طرحواره نیز در گروه ناکام در عشق دارای تفاوت معنا دار بود . این گروه در حوزه طرد و بریدگی ، خودگردانی و عملکرد مختل ومحدودیت مختل شده به ترتیب دارای طرحواره های ناسازگار شدیدتری بودند .