اثر اقلیم بر سلامتی و مرگ و میر قرن هاست که شناخته شده است. از آنجا که تغییرات دما سهم قابل ملاحظه ای بر میزان مرگ و میر دارد؛ هدف این پژوهش تحلیل تاثیر دما بر میزان مرگ و میر در گروه های سنی مختلف در شهر مشهد در بازه ی زمانی 89-1383 می باشد. در این پژوهش با استفاده از روش های آماری همبستگی و تاخیر زمانی به تجزیه و تحلیل و ارتباط تعداد فوت شدگان به تفکیک بیماریهای تنفسی، قلبی- عروقی و سکته مغزی با دمای حداکثر و حداقل در طول 7 سال آماری پرداخته شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد درجه حرارت حداکثر تاثیر خود را فورا می گذارد و حداکثر ممکن است تا 2 روز به تاخیر بیفتد در حالیکه تاثیر دماهای حداقل ممکن است تا 14 روز به تاخیر بیفتد که البته این تاخیر زمانی در بیماریهای مختلف متفاوت است. بین درجه حرارت حداکثر و حداقل با مرگ و میر در گروه های سنی کودکان، نوجوانان و جوانان ارتباطی وجود ندارد یا بسیار ضعیف است. در گروه سنی میانسالان بین مرگ و میر و دمای حداکثر رابطه معنی داری مشاهده نشد و این ارتباط با دمای حداقل نیز فقط در بیماریهای تنفسی و قلبی- عروقی معنادار بود. درگروه سنی بزرگسالان بین مرگ و میر و درجه حرارت ارتباط معنی داری وجود داشت، تنها استثناء بیماریهای تنفسی (مردان و زنان) و سکته مغزی (مردان) با درجه حرارت حداکثر است که معنی دار نیست. با نتایج بدست آمده مشخص شد در مجموع تاثیر دمای حداقل بر مرگ و میر بیشتر از دمای حداکثر است و مردان نسبت به بیماریهای تنفسی و قلبی- عروقی و زنان نسبت به سکته مغزی حساسیت بیشتری را نشان داده و آسیب پذیرترند.