هدف از پژوهش حاضر شناخت رابطه بین هوش معنوی و رضایت شغلی و رضایت از زندگی است . جامعه آماری آن معلمان دوره متوسطه شهرستان اسلامشهر در سال تحصیلی 91-92 به حجم 147 نفر بودند که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند . آزمودنی ها به سه پرسشنامه هوش معنوی عبداله زاده و همکاران و رضایت از زندگی دینر و رضایت شغلی دانت پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین هوش معنوی با رضایت شغلی و رضایت از زندگی معلمان همبستگی مثبت و معناداری وجود داردبه طوری که 7/21 درصد از کل تغییرات هوش معنوی وابسته به متغیرهای رضایت از زندگی و رضایت شغلی است.با توجه به یافته های این پژوهش و رابطه داشتن هوش معنوی با رضایت از شغلی و رضایت از زندگی می توان اینگونه نتیجه گرفت زمانی که هوش معنوی با مولفه هایی نظیر آگاهی ، هوشیاری از خود،توکل ،کل نگری ، معنا یابی و هدفمندی و... بازندگی کاری معلمان پیوند بخورد، نیروی قدرتمندی حاصل می شود که افراد تقریبا با هزاران ساعت کار می توانند لحظات لذت بخش تر، متوازن تر و معنادار تری را تجربه کنند. توجه به رشد هوش معنوی در محیط کاری منجر به یافتن پاسخ چرایی کار توسط افراد می شود در نتیجه معلمان و کارکنان تمام وجودشان را به سازمان می آورند و کار را به عنوان یک ماموریت بیشتر از یک شغل، فرض می کنند و عملکردی مفید تر خواهند داشت و این امر تاثیر مثبتی در جهت ارتقا و بهبود نظام آموزشی و پیشرفت تعلیم و تربیت دانش آموزان دارد امید است.