این پژوهش به بررسی تحولات هنر حصیربافی در استان مازندران و کشور اندونزی پرداخته است و شامل معرفی مواد اولیه، مراکز تولید، شیوه های بافت، روشهای های ارائه ی محصولات به بازار فروش و ... می باشد. هدف از انجام این پژوهش شناسایی معایب و محاسن تولید محصولات حصیری در مازندران و بررسی ویژگیهای مثبت این هنر در کشور اندونزی به عنوان چهارمین کشور صادر کننده ی محصولات حصیری در سال 7002 می باشد. یافته های تحقیق مربوط به استان مازندران به روش میدانی و از طریق مصاحبه با بافندگان و افراد مسئول بدست آمده و در بخش اندونزی نیز به روش کتابخانه ای و با استفاده از منابع اینترنتی صورت گرفته است. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می دهد که وجود مشکلاتی مانند عدم آشنایی بافندگان استان مازندران با روشهای نوین طراحی، سلایق بازار، کمبود سازمانها و افراد مسئول و... باعث شده که محصولات تولید شده با سلایق بازار هماهنگی نداشته و در نتیجه با کاهش حجم تولیدات رفته رفته به فراموشی این هنر می انجامد. در این راستا تلاش شده تا با بهره گیری از ویژگیهای مثبت حصیربافی اندونزی به ارائه ی راهکارهای مناسب در جهت احیا و پیشرفت این هنر در استان مازندران پرداخته شود.