در این تحقیق تهیه نانوکامپوزیت های پلی پیرول با استفاده از پایدارکننده های گوناگون ازجمله، پلی-وینیل الکل و دودسیل هیدروژن سولفات سدیم و استفاده از آن در جداسازی مس از آب مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی رفتار و خواص متفاوت این نمونه ها از آزمونهای میکروسکوپ الکترونی (sem)، طیف سنجی مادون قرمز (ftir) ، و اشعه ایکس (x-ray) استفاده گردید. بررسی طیف سنج مادون قرمز نشان می دهد شدت پیک ها به نوع پایدار کننده بستگی دارد. نتایج نشان می-دهد شکل- شناختی و اندازه ذرات به نوع و غلظت پایدارکننده بستگی دارد. همچنین افزودن پایدارکننده علاوه بر اینکه سبب ریزتر شدن اندازه ذرات می شود، توزیع ذرات را هم یکنواخت تر می-کند. جهت انجام آزمایش های جداسازی، از یک راکتور اختلاط کامل ناپیوسته استفاده شده است. در این قسمت به بررسی ph بهینه، زمان اختلاط مناسب، غلظت یون فلزی و همچنین معادلات ایزوترم جذب پرداخته شده است. از دستگاه جذب اتمی نیز جهت تعیین میزان غلظت مس پس از جداسازی استفاده شده است. با توجه به نتایج به دست آمده شرایط بهینه جداسازی، غلظت یون فلزی در آب 50 میلی گرم بر لیتر، 3 ph=، زمان رسیدن به تعادل 30 دقیقه در نظر گرفته شده است.