از جمله عوامل شکل دهنده گفتمان، کاربرد نشانه های احتیاط ( hedge) می باشد. صورتها و ساختارهایی که برای بیان شک و تردید به کار می روند در زبانشناسی به نام نشانه های احتیاط نامیده می شوند. عباراتی همچون: (شاید، اگر، ممکن است...) ازهمین موارد هستند که باعث سلب اطمینان از گزار? مطرح شده می شوند. رساله حاضر به بررسی کارکردهای این نشانه ها در ششصد آیه از قرآن کریم بر اساس چارچوب هایلند(2005) می پردازد. به این منظور هفت سوره از قرآن به صورت تصادفی انتخاب شدند که مشتمل بر سیصد آیه مکی و سیصد آیه مدنی می باشند. نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که وجود این عبارات احتیاط آمیز منتسب به خداوند و اصول دین نبوده است بلکه نسبت به بندگان آورده شده است و بازهم در چنین شرایطی نوعی تهدید و هشدار بوده و غرض از آوردن این نشانه های احتیاط نوعی معنای تاکیدی و تنذیری پنهان را در خود دارند.