حتی خوشبین ترین افراد تردید ندارند که هدف اصلی آمریکا از حمله به عراق،نه سلاح کشتار جمعی ،نه دیکتاتور بودن رژیم سرنگون شده این کشور و نه رهانیدن مردم این کشوراز استبداد و اهداء آزادی و دموکراسی به آنان است .آنچه آمریکا را به حمله به عراق واداشت ،نقش استراتژیک خاورمیانه در صورت بندی نظم آینده جهانی موردنظر آن دولت ، حل منازعه فلسطینی اسرائیلی به سود رژیم صهیونیستی و به ضرر دول عربی-اسلامی ، تسلط بر عظیم ترین ذخایر نفت و گاز جهان و کنترل رقبای بالقوه ای نظیر اروپا، ژاپن و چین در عرصه های اقتصادی و سیاسی و تضمین جایگاه خود در راس هرم قدرت جهانی است. پیروزی زود هنگام و سقوط طالبان موجب شد تا با وجود مخالفت های همه جانبه عراق در یک ائتلاف نمادین اشغال گردد.واقعیت ها ، ابهامات ژئوپلیتکی صحنه عراق و واکنش منفی بازیگران باعث شد تا فضای منطقه ای و جهانی به گونه های شکل گیرد که سراب سیاسی امپراطوری جویانه آمریکا معطوف به چند جنبه گرایی مبدل گردد. با این وجود برنخبگان سیاسی فرض است که با درک صحیح و واقع بینانه شرایط ، به مدیریت بحران بپردازند و همزمان با جدی گرفتن آن در صدد حفظ منافع ملی و افزایش قدرت کشورعراق برآیند. لذا با توجه به وضعیت آینده رقابت قدرت ها در منطقه خاورمیانه و همچنین با امعان نظر به سیاست تهاجمی آمریکا علیه کشور عراق ،باید توجه خویش را به ارتقاء سطوح همکاری در منطقه خاورمیانه و اتخاذ یک سیاست خارجی متمرکز و فعال معطوف نمایند.بویژه کشور عراق باید بتواند بدون آنکه از سلطه آمریکا متاثر شود همکاری خود را با دوستان آمریکا در منطقه یعنی کشورهای عربی بخصوص عربستان سعودی و ترکیه تقویت نماید . این کشورها در موقعیتی قرار گرفته اند که همکاری با عراق را در راستای منافع خود می دانند . همچنین تقویت مناسبات عراق با قدرت های رقیب آمریکا یعنی اروپا- روسیه- و چین ضرورت دارد.لذا گسترش همکاری با اتحادیه اروپایی در مخالفت با دنیای تک قطبی و تلاش برای شکل گیری نوعی همکاری خاورمیانه ای – اروپایی یا آسیایی – اروپایی و گسترش همکاری با چین در مخالفت با هژمونی آمریکا و تقویت همکاری با روسیه و ترکیه و گسترش همکاری با کشورهای عربی باید مورد توجه قرار گیرد. اکنون با گذشت سالها ازاین عملیات نظامی و تحمل خسارات بیش از انتظار ، دکترین مزبور و اقدامات اعمالی در فرایند دموکراسی سازی و امنیت سازی فاقد مطلوبیت های مورد انتظاربوده و موجب تصاعد بحران امنیتی در عراق و منطقه گشته و پیامد های منقی نیز در کشور آمریکا داشته است. هدف نوشتار حاضر تحلیل این روند می باشد و سیاست تعامل سازنده بین ایالات متحده و جمهوری اسلامی ایران راهبرد اساسی برون رفت از این بن بست و برقراری ثبات و امنیت پایدار در منطقه می باشد.