تحقیقات اخیر توانایی کیلیتورهای دفراسیروکس و دفریپرون را به صورت مجزا و ترکیبی در دفع سرب از سیستم-های بیولوژیکی مورد ارزیابی قرار می دهد. سرب در دو دوز mg/kg40(گروه آشامیدنی با دوز پایین) وmg/kg80 (گروه آشامیدنی با دوز بالا) به موشهای آزمایشگاهی داده شد. پس از سپری شدن 60 روز از ورود سرب به بدن موش های آزمایشگاهی کیلیت درمانی به مدت دو هفته انجام گرفت. در این آزمایش ها، موش های آزمایشگاهی به گروه های کنترل، قبل از کیلیت درمانی، گروه بدون کیلیت درمانی، گروه های کیلیت درمانی مجزا با دفراسیروکس و دفریپرون و گروه کیلیت درمانی ترکیبی دسته بندی شدند. پس از ورود سرب به بدن موش های آزمایشگاهی ناهنجاری های کلینیکی در آنها ظاهر گردید. وزن موش های آزمایشگاهی به شکل معنی داری کاهش یافت. زرد شدن موها، ضعف و سستی ماهیچه ها، تحریک پذیری بالا، لاغری و کاهش مو در موش های آزمایشگاهی دیده شد. کیلیت درمانی پس از دوره 60 روزه ورود سرب به بدن موش های آزمایشگاهی ادامه یافت .کیلیتورها به صورت خوراکی به صورت مجزا و ترکیبی داده شدند. پس از کیلیت درمانی موش های آزمایشگاهی توسط بخارات اتر بیهوش می شوند و به منظور خون گیری جراحی شده و نمونه هایی از کلیه ها، کبد و قلب آن ها جمع آوری، توزین و برای اندازه گیری میزان سرب موجود در آنها مورد استفاده قرار گرفتند. به ترتیب غلظت های سرب و آهن موجود در بافت های مختلف به وسیله طیف سنجی جذب اتمی شعله اندازه گیری شدند.. بیشترین مقدار سرب در کلیه ها و کبد یافت شد. پس ازکیلیت درمانی مقدار سرب موجود در بافت ها به شکل معنی داری کاهش و غلظت آهن به مقدار نرمال اولیه برگشت و نشانه های بیماری کاهش یافت. نتایج نشان می دهد که کیلیت درمانی ترکیبی کارایی بیشتری در دفع فلز سمی نسبت به کیلیت درمانی مجزا از خود نشان می دهد. همچنین پس از ورود سرب به بدن موش های آزمایشگاهی، غلظت آهن سرم کاهش می یابد کهمی تواند باعث بروز کم خونی (آنمی) فقر آهن گردد. نتایج نشان می دهد که تاثیر سرب بر روی فاکتورهای خونی معنی دار بوده وکم خونی فقر آهن را در موش های آزمایشگاهی تایید می کند. کیلیت درمانی ترکیبی با دفراسیروکس و دفریپرون باعث می شود سطح سرب در سرم خون کاهش یافته در نتیجه غلظت آهن به سطح نرمال خود برگردد و عوارض مسمومیت کاهش یابد. هم چنین باعث می شود کم خونی فقر آهن ناشی از مسمومیت با سرب، برطرف گردد.