هدف از انجام این پژوهش، شناسایی و تعیین اثربخشی زوج درمانی متمرکز بر هیجان، بر کاهش نشانه های افسردگی ناشی از بیماری های قلبی، افزایش رضایت از زندگی و بهبود یا ارتقای کارکردهای روان شناختی خانواده بیماران قلبی بود. در این پژوهش از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. به منظور انجام این پژوهش، از بین بیماران قلبی که به مراکز بهداشتی شهرستان زاوه مراجعه کردند، تعداد 14 زوج به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند که قبل از شروع مداخله به 10 زوج کاهش یافت و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 5 زوج) جایگزین شدند. زوجین گروه آزمایش به مدت 10 جلسه، با فراوانی یک بار در هفته و هر بار به مدت یک ساعت در معرض مداخله زوج درمانی متمرکز بر هیجان قرار گرفتند، در حالی که زوجین گروه کنترل این مداخله را دریافت نکردند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسشنامه تجدید نظر شده افسردگی بک (bdi-ii)، مقیاس رضایت از زندگی داینر (swls) و مقیاس کارکردهای روان شناختی خانواده (fpfs) بودند. بیماران قلبی، ابتدا از طریق مصاحبه ساخت یافته بر مبنای dsm-iv، به منظور تشخیص افسردگی ناشی از بیماری های قلبی، غربالگری شده و سپس پرسشنامه های bdi-ii، رضایت از زندگی و کارکردهای روان شناختی خانواده، در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اجرا گردید. نتایج این پژوهش نشان داد زوج درمانی متمرکز بر هیجان، نشانه های افسردگی را در بیماران قلبی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش داد (05/0p<). همچنین، زوج درمانی متمرکز بر هیجان، نمرات رضایت از زندگی را در بیماران قلبی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش داد (01/0p<). دیگر یافته این پژوهش حاکی از این بود که زوج درمانی متمرکز بر هیجان، کارکردهای روان شناختی خانواده بیماران قلبی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل را به طور معناداری افزایش می دهد (05/0p<).