روش: در این پژوهش شبه تجربی و تحلیلی، 12 کودک دختر مبتلا به سندرم داون 7-6 ساله عقلی با مراجعه به مدارس استثنایی کرج و فردیس و با روش در دسترس انتخاب شد. پیش آزمون و پس آزمون توسط دو داستان که توسط جعفری(1389) روا و پایا شده بود، بر روی آنها اجرا شد. کودکان به طور تصادفی به سه گروه همسان و بر مبنای میانگین طول گفته تقسیم شدند. گروه اول برنامه رایج گفتاردرمانی مرکز را توسط گفتاردرمانگر مرکز دریافت کردند. گروه دوم تحت درمان بازگویی داستان توسط محقق قرار گرفتند و برنامه رایج گفتاردرمانی مرکز را دریافت نکردند. گروه سوم برنامه رایج گفتاردرمانی مرکز را توسط گفتاردرمانگر مرکز و برنامه مداخله بازگویی داستان را توسط محقق دریافت کردند (گروه تلفیقی). 12 جلسه مداخله 30 دقیقه ای بازگویی داستان هر هفته دو جلسه برگزار گردید. در این جلسات 6 داستان از کتاب های داستان که متن آن ها توسط محقق ساده سازی و بازنویسی شده و به تایید و ویرایش 7 نفر از صاحبنظران گفتاردرمانی رسیده بود برای کودکان گفته شد. و شاخص های زبانی میانگین طول گفته، غنای واژگانی و سرعت گفتار در پیش آزمون و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. یافته: شاخص میانگین طول گفته(p<0/05) پیش و پس از مداخله بین سه گروه در نمونه گفتاری بازگویی داستان تغییر چندانی نداشته است ولی در نمونه گفتار خودبخود در گروههای فقط بازگویی داستان توسط محقق و تلفیقی نسبت به گروه فقط گفتاردرمانگر مرکز افزایش معناداری را نشان داد. شاخص سرعت گفتار پیش و پس از مداخله در هیچ کدام از نمونه های گفتاری بین سه گروه تغییری نشان نداد. شاخص غنای واژگانی پیش و پس از مداخله بین سه گروه آزمودنی ها در هیچ کدام از نمونه های گفتاری تغییر چندانی نداشته است. میانگین طول گفته در نمونه گفتار خودبخودی در پس آزمون و در گروههای فقط بازگویی داستان توسط محقق و تلفیقی (مداخله با استفاده از روش بازگویی داستان) نسبت به میانگین طول گفته در نمونه بازگویی داستان افزایش معناداری داشته است. نتایج: شاخص میانگین طول گفته(p<0/05) در نمونه گفتار خودبخود افزایش معناداری را نشان داد. میانگین طول گفته در گفتار خودبخودی نسبت به بازگویی داستان افزایش معناداری داشته است. ودر دیگر شاخص ها تغییری پس از مداخله مشاهده نشد.