دوره میانه ی تاریخ ایران به جهت تکوین حکومت های ایرانی و رویارویی با نهاد خلافت یکی از مهمترین دوره های تاریخی به لحاظ سیاسی به شمار می رود. از این رو، حفظ و تحکیم سلطنت، مقابله با بحران ها و مشکلات سیاسی ناشی از تزلزل قدرت و نیز فائق آمدن بر برخی از چالش های مشروعیتی، دغدغه اصلی صاحبان قدرت سیاسی در این دوره محسوب می شود. سلاطین و متفکران حکومتی سده های میانه از هر وسیله ای چون اعتقادات رایج در جامعه و مورد قبول افکار عمومی، جهت حفظ و تحکیم پایه های قدرت خویش و غلبه بر موانع سیاسی و مشکلات احتمالی بهره می بردند. رویا و تظاهر به خواب دیدن به عنوان ابزار برقراری ارتباط با مبدأ غیب و الهام از عالم قدسی و ماورایی، روشی بود که به رغم عدم اعتبار و حجیّت در نزد دانشمندان علم اصول، مورد توجه سلاطین و نخبگان سیاسی پیرامون آنان بوده است. در همین راستا پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی و استفاده از منابع معتبر تاریخی، دلایل و زمینه های کاربرد رویا را مورد بررسی قرار داده و با تبیین روش های بهره مندی سلاطین از این عنصر سیاسی، کارکرد های آن را در ابعاد و زمینه های مختلف حکومتی ترسیم نموده است.کلید واژه: کارکرد رویا، قدرت الوهی، جعلیات رویا، مبلغان سیاسی، نمادپردازی، سیاست حکومت های میانه ایران