خاک های رمبنده، در حالت طبیعی نهشته هایی سست و دارای ساختار متخلخل بوده و بیشتر در مناطق خشک و بیابانی یافت می شوند. ذرات این خاک ها در حالت غیر اشباع توسط کشش مویینگی و در حالت خشک توسط عوامل سیمانتاسیون نظیر پیوندهای رسی و سیلتی و یا توسط مواد چسبنده مانند کربنات کلسیم به یکدیگر متصل گشته که این عامل سیمانتاسیون مقاومت ظاهری بالایی را در این خاک ها ایجاد می نماید. ولی به دلیل از بین رفتن آن به هنگام افزایش رطوبت، ساختار خاک فرو می ریزد. شهر سمنان به واسطه قرارگیری در منطقه خشک و رمبنده بودن خاک در بخش هایی از آن، در معرض خطرات ناشی از این پدیده قرار دارد. از این رو مطالعات بیشتر در زمینه شناخت و روش های مقابله با این پدیده از اهمیت بالایی برخوردار است. در این تحقیق، روش تثبیت با مواد شیمیایی و معدنی جهت بهسازی خاک رمبنده مورد مطالعه، استفاده گردید و بدین منظور اثر میکروسیلیس، بنتونیت و خاکستر پوسته برنج بر روی تغییر حجم خاک مورد مطالعه بررسی شد. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که پدیده رمبندگی در همه خاک ها ممکن است رخ دهد و بایستی این پدیده در خاک های با درصد رطوبت کم، چگالی خشک کم و نسبت تخلخل بالا مورد بررسی قرار گیرد. بر اساس نتایج آزمایش ها بر روی نمونه های تثبیت شده، افزودن خاکستر پوسته برنج بر حدود اتربرگ خاک ماسه ای لای دار مورد مطالعه تأثیری نداشته، افزودن میکروسیلیس بیش از 2 درصد وزنی خاک، باعث کاهش حد روانی خاک شده و در حالت ترکیبی شامل 3 درصد میکروسیلیس ثابت و درصدهای متغیر بنتونیت، با افزایش درصد بنتونیت حدود اتربرگ افزایش داشته است. همچنین بر اساس این نتایج، افزودن میکروسیلیس تا 4 درصد وزنی خاک، باعث کاهش رمبندگی شده و نسبت های بیشتر رمبندگی را افزایش داده است. در حالت ترکیبی و همچنین در حالت افزودن خاکستر پوسته برنج، به ترتیب با افزایش درصد بنتونیت و خاکستر پوسته برنج پتانسیل رمبندگی به طور پیوسته روند کاهشی داشته است.