مهندسی بافت یک علم نوین در عرصه ی پزشکی ست که با هدف ترمیم بافت های آسیب دیده شکل گرفته است. یکی از زمینه-های فعالیت آن مهندسی بافت عصب می باشد که در جهت احیا بافت های صدمه دیده عصب گام برمی دارد. این علم با به کارگیری علوم مختلف اعم از مواد، زیست، فیزیک، شیمی، پزشکی و مهندسی اقدام به ساخت داربست هایی می کند که در موضع مناسب و در تعامل با سلول ها و عوامل رشد، شرایط تولید یک بافت جدید را فراهم می کنند. در این مطالعه نیز با چنین هدفی داربست هایی از جنس پلی لاکتیک اسید ساخته شده و برای ارتقای برخی خواص آن نظیر ویژگی های مکانیکی و الکتریکی از نانولوله های کربن استفاده شده است. به منظور بررسی تاثیر عوامل گوناگون روی خواص و مورفولوژی داربست ها، غلظت های 1، 5/2 و 5 %wt/v از پلیمر در حلال، دماهای فرآیندی متفاوت و درصدهای 0 تا 3 از نانولوله های کربن چند دیواره، در نظر گرفته شد. از بین این نمونه ها بیشترین درصد تخلخل مربوط به غلظت های پایین پلیمر و غلظت 2% از نانولوله بود. به طور کلی برای ساخت داربست روشهای مختلفی وجود دارد که هریک از آنها دارای مزایا و معایبی هستند و مورفولوژی خاصی از داربست را شکل می دهند. یکی از روشهای متداول، روش جدایش فازی ست که در این پژوهش به کار گرفته شده است. القای جدایش فازی از طریق دما، زیرگروهی از این فرایند بوده و خود نیز از دو راه اعمال می شود: جامد-مایع و مایع-مایع. روش اول راهی ست که در این مطالعه برای ساخت داربست استفاده شده است، به این ترتیب که دمای محلول پلیمری به زیر نقطه-ی انجماد حلال می رسد تا فازهای پلیمر و حلال از هم جدا شده و سپس حلال در حالت انجماد خارج می شود. بخش دوم مطالعات به ساخت فیلم های نانوکامپوزیتی با مواد ذکر شده، معطوف می شود. این فیلم ها نیز با همان درصدهای نانولوله، البته هم تک دیواره و هم چند دیواره، ساخته شده اند و اثر غلظت نانولوله و از طرفی برهمکنش آنها با بستر پلی لاکتید بررسی شده است. نتایج مربوط به فیلم ها با نانولوله ی چنددیواره نیز حاکی از این بود که در 2% از نانولوله، پلیمر کاملا آمورف شده و اثر هم افزایی رخ داده است. در پایان نیز زیست سازگاری کلیه ی نمونه ها با استفاده از سلول های فیبروبلاست موشی آزمایش شده است که نتایج نشان دهنده ی زیست سازگاری و عدم سمیت داربست ها و فیلم ها در تماس با سلول های l929 بوده است.