گاهان از یک سو قدیمی ترین و کهن ترین اثر ادبی ایرانی است که از دوره باستان برجای مانده و از سوی دیگر در این اثر زرتشت به طور برجسته به ستایش اهورامزدا و دعوت مردم به راستی و درستی می پردازد. بنابراین، گاهان نه تنها از نظر ادبی بلکه از نظر دربرداشتن تفکرات نوین آن روزگاران اهمیت به سزایی دارد. ما در این رساله به ارائه ی دستاورد های علمی نوینی که اوستاشناسان جهان در حوزه متون اوستایی کهن انجام داده اند، می پردازیم. این رساله به بررسی یسنه 45 و 46 گاهان می پردازد.