در این پایان نامه، سبک اشعار نیما را بررسی کرده ایم. نتیجه ی این مطالعه این است که نیما هر چه به سمت اشعار نیمه آزاد و آزاد خود پیش می رود، از سنت ها فاصله می گیرد و بیش تر خود را به عنوان یک شاعر صاحب ‏سبک نشان می دهد. اشعار کلاسیک نیما، از نظر زبانی، بلاغی و تا حدودی اندیشه، قابل قیاس با اشعار شعرای سنت گرای ایران از جمله: نظامی، حافظ و مولانا است. اصولاً نیما در این اشعار، از این شاعران پیروی نموده است. اما سبک خاص نیما که در اشعار آزاد و نیمه آزاد او نمود می یابد، در حوزه ی زبانی، شاهد خروج از هنجارهای زبانی است. در حوزه ی بلاغی، اشعار هر چه بیش تر به سمت تصویرسازی-های بکر پیش می رود، استفاده از آرایه ها و پیرایه های ادبی، ساده و طبیعی بوده و هیچ تصنعی نیست. این زیبایی ها و پیرایه ها که دارای تازگی و زیبایی است، در بافت شعر حل می شود؛ چنان که فراتر از هر آرایه ای، سخن ها برای بیان دارد. اندیشه ی نوین نیما نیز با نمودهای سیاسی، اجتماعی و مردمی خود را نشان می-دهد؛ هر چند شعر نیما محدود به هیچ یک از این حوزه ها نیست. او در نشان دادن هر چه بیش تر اندیشه های نوین خود از مکتب های ادبی اروپا، از جمله: رمانتیسم، رئالیسم و سمبولیسم بهره برده است، اما هیچ گاه مقلد نبوده است. بلکه در هر یک از این زمینه ها، دیدگاه هایی را ارائه کرده است که با مطالعه ی اثر ارزشمند «ارزش احساسات» او و با دقت و بررسی در اشعارش، قابل دریافت است. در این پروژه، با بررسی اشعار نیما در حوزه ی این مکاتب، شاهد نمود اندیشه های نوین او در این زمینه ها بودیم. به تشابه و تمایز نظرگاه های او با مکتب های ادبی اروپایی و در گستره ای وسیع تر، در اشعار مدرنیسم او که نوآوری، تازگی و زیبایی هر چه بیش تر اشعار او را نوید می ‏دهد، با گام فراتری از اندیشه های نیما رو به رو شدیم.