به طور سنتی دولت ها بازیگران عرصه روابط بین‏الملل هستند؛ اما از اوایل قرن بیستم سازمان های بین‏المللی و بویژه سازمان های غیر دولتی گسترش پیدا کرده اند. همزمان با رشد این سازمان ها تهدیدات از چارچوب های سنتی خود خارج و دارای ابعاد گسترده تری شدند و به اصطلاح چند بعدی شدند. این تهدیدات را به دلیل سرعت انتشار فوق العاده و تأثیری گذاری عمیق شان بر جامعه بین‏المللی نمی توان نادیده گرفت. در این راستا ملاحظه می شود که ساختار سنتی امنیت که در امنیت دولت محور تجلّی یافته بود تکافوی لازمه را برای مبارزه با این تهدیدات نداشت، به همین خاطر از دهه 1990، امنیتی در قالب امنیت فرد محور جای خود را در مباحث بین‏المللی باز کرد. این امنیت به امنیت انسانی معروف شد که فرد را با تمام نیاز های خود مورد بررسی و حمایت قرار می داد. حال این سوال مطرح می شود با توجه به این تغییر رویکرد آیا می توان راه حل معقولی را در مبارزه با این تهدیدات یافت؟ این تحقیق با روشی تحلیلی و با هدف شناسایی تهدیدات فرامرزی سامان یافته و در صدد است تا از طریق ظرفیت سازی مناسب برای افراد و هم چنین آموزش های لازم زمینه را برای مقابله مناسب با این تهدیدات فراهم نماید.