قاعده حرمت اختلال نظام و وجوب حفظ آن، از اهم قواعد فقهیه است که از جایگاه مهمی در فقه و اصول برخوردار است، به گونه ای که بسیاری از احکام و وجوب و حرمت ها متوقف و مبتنی بر آن است. با وجود آنکه این قاعده مورد توافق فقهاست و از آن هم در فقه و هم در اصول استفاده نموده اند اما آن را به صورت یک قاعده فقهی مستقل بیان نکرده اند. از این رو هدف از این پژوهش، اثبات قاعده حرمت اختلال نظام به عنوان یکی از اهم قواعد فقهی، تبیین مفاد قاعده بر مبنای ادله آن و استخراج، تقسیم بندی و تحلیل مواضع کاربرد این قاعده در کلام فقها، و تعمیم و گسترش موضوع با توجه به ابعاد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و... نظام اسلامی می باشد. بنابراین در این پژوهش که با روش توصیفی ـ تحلیلی انجام گرفته است ابتدا بر اساس منابع چهارگانه فقهی به معاضدت سیره عقلا به اثبات این قاعده پرداخته ایم و سپس اهم موارد استناد فقها به این قاعده استخراج گردیده و با توجه به حوزه های گوناگون کاربرد این قاعده در ابواب مختلف فقه، اصول و همچنین قواعد فقهیه به تحلیل مفاد آن پرداخته ایم.