چکیده سرمایه اجتماعی را می‏توان به عنوان منبعی برای تسهیل روابط میان افراد تلقی کرد. به طوری که این منبع شامل عواملی چون نهادها، هنجارها، اعتماد، آگاهی می‏باشد که بر روابط و تعاملات میان افراد حاکم است و می‏تواند پیامدها و نتایج مختلفی بر عملکرد افراد و جوامع داشته باشد. سرمایه‏اجتماعی در تعاملات و مبادلات اقتصادی از طریق کاهش هزینه‏های مبادلاتی به کارایی بخش‏ها و نهادهای مختلف جامعه منجر می‏گردد. از این رو، در این تحقیق، رابطه میان سرمایه اجتماعی و رشد اقتصادی ایران بررسی ‏گردید. به این منظور، با استفاده از الگوی خودرگرسیون با وقفه توزیعی(ardl)، اثر سرمایه اجتماعی به همراه سرمایه فیزیکی و انسانی، صادرات و واردات در چارچوب مدل‏های رشد درونزا و با الهام از کار منکیو، رومر و برو (1992) و هم‏چنین مطالعه ایشی و سوادا ( 2008) بر رشد سرانه ایران طی دوره زمانی 1387-1350 مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به عدم اندازه‏گیری مستقیم دو متغیر سرمایه اجتماعی و انسانی، از شاخص‏ تعداد چک‏های بانکی پر مخاطره (بلامحل) برای فقدان سرمایه اجتماعی و متوسط سا‏ل‏های سواد شاغلین برای سرمایه انسانی استفاده نمودیم. نتیجه‏ حاصل از این مطالعه تأکید بر سیاست‏های مشوق انباشت دو سرمایه اجتماعی و انسانی به همراه انباشت سرمایه فیزیکی است.