از زمان های گذشته ، رابطه متقابل فعالیت های جسمی و حالتهای روانی، مورد توجه دانشمندان جهان بوده است. دانشمندان یونان باستان و فیلسوفان اسلامی، به ارتباط میان روان و بدن اعتقاد داشتند (1). امروزه پیشرفت تکنولوژی از یک سو زمینه ساز بسیاری از بیماری های جسمی ناشی از فقرحرکتی بوده و از سوی دیگر باعث گردیده بسیاری از اختلالات روانشناختی ازجمله تشویش، تنش، اضطراب و استرس ناشی از استفاده و گسترش تکنولوژی جدید افزایش یابد. افسردگی یک اختلال روانی است که گروهی از محققین آن رایک احساس ناامیدی و دلمردگی می دانند. به عبارت دیگر افسردگی احساس بیمارگونه غم و اندوه است که با درجاتی از رکود واکنش ها همراه است (2،3). بدون در نظر گرفتن نژاد و طبقه و موقعیت اجتماعی، افسردگی می تواند در هر فردی بروز نماید اما در فرهنگ های مختلف به شکل های گوناگون تظاهر می نماید. علایم خاص آن عدم رضایت، از دست دادن انرژی و علا یق، اعتماد به نفس پایین، احساس غم ، تغییر در اشتها و الگوی خواب است که در مردان، زنان و کودکان و سالمندان با تفاوت ها وشباهت هایی همراه است . امروزه افسردگی به صورت یک اپیدمی جهانی در نظر گرفته می شود، زیرا در حدود 121 میلیون نفر در سراسر جهان از افسردگی رنج می برند و حدود 10 درصد افراد حداقل یک دوره افسردگی را در طول یک سال از زندگیشان تجربه نموده اند (4). افسردگی از نظر بالینی یک نشانگان(سندرم) است و یکی از اختلالات مهم و رایج در عصر ماست. تحقیقات نشان می دهد قریب 75 درصد افرادی که در موسسات درمانی بستری می شوند دچارافسردگی هستند (5). امروزه سالمندان با افزایش امید به زندگی دارای سریع ترین رشد در بین گروه های جمعیتی در جهان هستند. حدود 10 درصد جمعیت جهان را سالمندان (افرادبالای 65 سال) تشکیل می دهند. دربعضی جوامع این رقم به 30درصد می رسد. در در بین بیماریهای مختلف این دوران اختلالات روانی به خصوص افسردگی اهمیت ویژه ای دارد. در خصوص پیش بینی سازمان بهداشت جهانی در مورد بار بیماری (مجموعه سال های ازدست رفته عمرکه فرد در اثر مرگ زودرس یا نوعی ناتوانی که شخص را از داشتن یک زندگی سالم محروم می کند) در بین بیماری های مختلف افسردگی تا سال 2020 رتبه اول یا دوم را خواهد داشت (6). نقش فعالیت بدنی در آرامسازی وایجاد شادی براساس گزارش های محققان مشهود است. به طوری که کوپر اسمیت اظهار می دارد، ورزشکاران از پایداری هیجانی واعتماد به نفس بالایی برخوردارند و نسبت به خود و زندگی تصورات مثبتی دارند و عوامل شخصیتی آنان نیز به نحو بارزی رشد یافته است (7). همچنین تمرینهای آمادگی جسمانی باعث تحریک ترشح اندورفین و افزایش آن می شوند که موجب احساس راحتی، تحمل فشار تمرین و ایجاد حالت شادی و سرخوشی می شود. از طرف دیگر تمرین های آمادگی جسمانی توجه شخص را از موارد منفی به موارد مثبت و آرامش دهنده معطوف می دارد و نیزکسب بدنی متناسب تر و موزن تر منتج از فعالیت بدنی اعتماد به نفس بیش تری به شخص می دهد و تصور از خود را بهبود می بخشد که این ها بر کاهش افسردگی و اضطراب تأثیرمی گذارند (8 ،9).