چکیده هدف: این بررسی، با هدف تعیین برآیندهای روانی- اجتماعی و پزشکی سبک های مختلف رابطه ی پزشک-بیمار در شهر اصفهان، انجام شده است. روش:پژوهش حاضر با شیوه پیمایشی و مقطعی انجام شد. جامعه مورد مطالعه، شامل کلیه پزشکان و بیمارانی می شدند که در طول دو ماه (آذر و دی ماه 1391)، در مراکز درمانی (شامل دو بیمارستان و بیست مطب خصوصی) شهر اصفهان حاضر بودند که 200 نفر از آنان با روش نمونه گیریدردسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری پرسشنامه ای است که حاوی مقیاس هایی برای سنجش سبک های غیرکلامی رابطه پزشک بیمار (dpnci)، مقیاس رضایت بیمار (psq-18)، مقیاس اعتماد بیمار به پزشک (ptip)، و مقیاس پایبندی بیمار به توصیه های پزشکی، بود. داده ها به کمک روش تحلیل مولفه های اصلی و آزمون tمستقل تحلیل شدند. یافته ها: تفاوت معناداری بین سبک های ارتباطی پزشک- بیمار از نظر میزان رضایت بیمار به طور کلی (05/0>p) و نیز عامل های کیفیت امکانات(05/0>p)، رفتار بین فردی (01/0>p)، ارتباطات (01/0>p)، و زمان سپری شده (05/0>p) مشاهده شد. همچنین، تفاوت معناداری بین سبک های ارتباطی پزشک- بیمار از لحاظ میزان پایبندی بیمار به توصیه های پزشکی (01/0>p) مشاهده شد. در حالی که، تفاوت معناداری بین سبک های ارتباطی پزشک- بیمار از نظر میزان اعتماد بیمار به پزشک (05/0<p)مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به این که سبک های ارتباطی پدرمآبانه (فعالیت-نافعالی) و متقابل-مشارکت(دو سویه) از نظر پایبندی و رضایت وضعیت بهتری را نشان می دهند، بنابراین توجه به ایجاد و تقویت مدل های ارتباطی فوق برای دست یابی به نتایج بهتر در فرآیند درمان ضروری به نظر می رسد. کلید واژه:سبک های ارتباطیپزشک- بیمار، سبک رابطه پدرمآبانه، سبک رابطه متقابل- مشارکت پایبندی، رضایت