سکته قلبی یکی از دلایل عمده مرگ ومیر در دنیا می باشد. پیشگیری و متدهای افزایش توانایی تحمل استرس از مهم ترین اهداف تمرینات ورزشی است، که نوع تمرینات تجویزی و بهبود شرایط قلب از طریق تمرین هنوز نیازمند مطالعات بیشتری است. هدف از اجرای این تحقیق مقایسه اثر دو شدت تمرینی مختلف (کم و زیاد) بر میزان مقاومت به ایسکمی القایی قلبی با توجه به فاکتورهای عملکردی و شیمیایی قلب در موش های نر بالغ است. در این مطالعه بیست و چهار عدد از رت های نژاد ویستار به طور تصادفی به سه گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل(control-c) ،شدت کم (low intensity training-lit) ، و شدت زیاد(high intensity training- hit). در پایان 16 هفته تمرین ایزوپروترنول به صورت 2 روز متوالی و با دز mg/kg85 به همه رت ها تزریق شد و بعد از 2 روز فاکتورهای عملکردی ( ±dp/dt maxسرخرگ کاروتید و فشار سیستولیک ، فشار دیاستولی و نرخ تولید فشار(rpp)) و شاخص های شیمیایی آسیب قلبی (ctni سرمی،tnf-? بافتی ) اندازه گیری شدند. فاکتور های عملکردی شامل ±dp/dt max کاروتیدی در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری داشت به نحوی که هم سرعت انقباض پذیری و هم سرعت ریلکسیشن در گروه های تمرینی بیشتر از گروه کنترل بود(05/0p?) و دیگر فاکتور های عملکردی شامل فشار سیستولیک ، فشار دیاستولی و نرخ تولید فشار(rpp) در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت(05/0p?). میزان ctni سرمی در گروه تمرینی با شدت زیاد به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود(05/0p?) در حالیکه گروه تمرینی با شدت کم نیز میزان ctni سرمی کمتر از گروه کنترل بود اما اختلاف معنادار نشد (05/0p?). در گروه تمرینی با شدت زیاد میزان tnf-?بافتی نسبت به گروه کنترل بشکل معناداری کمتر بود (05/0p?). نتایج این مطالعه نشان می دهد که دو پروتکل تمرینی با شدت زیاد و شدت کم می تواند اثرات محافظتی در برابر آسیب قلب ناشی از تزریق ایزوپروترنول داشته باشد و شاید تمرین با شدت زیاد اثرات محافظتی بیشتری داشته باشد.