هدف : این پژوهش به منظور بررسی رابطه شیوه های فرزندپروری با اختلالات رفتاری و آمادگی اعتیاد در فرزندان 9 تا 12 ساله معتادان خودمعرف به مراکز درمانی و مقایسه آنها با فرزندان دارای والدین غیر معتاد بود . روش : به این منظور انجام این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی در دسترس تعداد 317 کودک دارای والدین معتاد 9 تا 12 ساله ( دختر و پسر ) را از 15 مرکز درمانی دولتی و خصوصی ترک اعتیاد در سطح شهر شهرکرد که داوطلبانه جهت درمان مراجعه نموده بودند و تعداد 317 کودک همکلاسی آنها که دارای والدین غیر معتاد بودند انتخاب شدند. پرسشنامه فرزندپروری دیاناباوم ریند توسط والدین این کودکان ، پرسشنامه اختلالات رفتاری راتر فرم معلم توسط معلم آنها و پرسشنامه آمادگی اعتیاد دکتر زرگر توسط خود این کودکان تکمیل گردید. طرح پژوهش : طرح پژوهش حاضر از نوع همبستگی و چند متغیری می باشد اطلاعات به دست آمده با استفاده از روش های همبستگی و رگرسیون چند متغیری ، همچنین تی مستقل و روش تحلیل واریانس چند متغیری تحلیل شد . یافته ها : نتایج نشان داد که بین شیوه های فرزندپروری با اختلالات رفتاری رابطه وجود دارد . شیوه فرزندپروری مستبدانه در سطح p<0/05 با اختلالات رفتاری رابطه مثبت دارد و شیوه فرزندپروری سهل گیرانه با اختلالات رفتاری در سطح p<0/01 رابطه مثبت دارد. همچنین بین شیوه های فرزندپروری مستبدانه و سهل گیر والدین با آمادگی اعتیاد فرزندان رابطه مثبت وجود دارد و بین اختلالات رفتاری با آمادگی اعتیاد رابطه مثبت وجود دارد . بین شیوه های فرزندپروری والدین ، اختلالات رفتاری و آمادگی اعتیاد فرزندان والدین معتاد با والدین غیر معتاد تفاوت معنی دار وجود دارد . نتیجه گیری : با توجه به اینکه نتایج این پژوهش نشان داد که شیوه فرزندپروری والدین می تواند در پیش بینی اختلالات رفتاری و امادگی عتیاد فرزندان معتادان و غیر معتادان نقش داشته باشد لذا نه تنها نتایج این پژوهش برای خانواده ها مهم می باشد بلکه می تواند مورد توجه مراکز درمان اختلالات ، مراکز مشاوره و مددکاری و به ویژه آموزش و پرورش و همین طور مراکز درمان اعتیاد بهزیستی قرار گیرد تا با سرمایه گذاری بیشتر در حیطه های آموزش رسمی و غیر رسمی و در همان سال های ابتدایی شکل گیری شخصیت کودکان در آموزش خانواده ها در زمینه غنی سازی محیط خانواده کوشا باشند .