تحقیق حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که مفهوم «خود» چگونه در دهه های اخیر در هنر معاصر ایران و خاورمیانه مورد بازاندیشی قرار گرفته است. هنرمندان بسیاری مفهوم خود، هویت، و به طور کلی مفهوم سوژه ی شناسا را بخصوص از منظر نگاه مطالعات پسااستعماری مورد توجه قرار داده اند. اینک مساله اصلی مورد توجه ما در این مجال، آن است که برخورد هنرمندان با این مفهوم چگونه بوده است؟ آنان از چه روش هایی برای بازنمایی خود بهره برده اند؟ دو عنصر اساسی در تعیین رویکردهای هنرمندان به خود باید مورد توجه قرار گیرد: واقعیت و مجاز. زاویه نگاه ما به خود از منظر رابطه میان واقعیت و مجاز است، به این معنا که آیا خود (نفس ) یک کل منسجم است یا این تعبیر بیشتر یک مجاز زبانی است. این موضوع در رابطه با موضوع هویت هم در غرب و هم در کشورهایی مانند ما مورد توجه ویژه قرار گرفته است. به همین دلیل در این پایان نامه به توصیف و بررسی و تحلیل اشکال متنوع بازنمایی «خود مجازی» در هنر معاصر (به ویژه در آثار هنرمندان ایرانی و خاورمیانه) پرداخته شده است. برای این منظور نظریه های اصلی مرتبط با این مفهوم مورد بررسی قرار گرفته و بر اساس آثار شماری از هنرمندان فعال دهه ها یا سال های اخیر تحلیل می گردد. بر اساس این نظریه ها و تصویرهای مورد بررسی در این پایان نامه این نتیجه حاصل می شود که هر گاه که ما در هنر معاصر از خود سخن می گوییم در واقع در حال سخن گفتن از خودی چندگانه، خودی شیزوفرنیک، خودی در حال ساخته شدن، خودی در فاصله با خود، و خودی به عنوان انعکاسی از خود هستیم.