توسعه زندگی شهری در ربع قرن گذشته چنان ولوله ای در تمامی ارکان زندگی ما انداخته است که مدیریت فضای شهری در آرایش و پیرایش دیرهنگام و عجولانه هنوز هم آثار ناپختگی خود را برای هر شهروند تماشاگری به ادراک در می آورد. برنامه ریزی شهری به طور عمده از طریق نظم دهی و مناسب سازی فضاهای کالبدی و فیزیکی (هم در حوزه ی نظری و هم در حوزه ی عملی) به هدف بزرگ خود که همانا گسترش آزادی، اندیشه و سلامت شهروندان آن است اقدام می کند، به عبارتی برنامه ریزی شهری از طریق زیباسازی فضاهای بیرونی به بهبود فضاهای درونی انسان ها (که همانا روح و روان آنهاست) اقدام می کند. البته به شرطی که برخی زمینه ها و امکانات فراهم باشد. از مهم ترین و کلیدی ترین زمینه هایی که برنامه ریزی شهری باید برای پیاده سازی و اجرای طرح های خود دارا باشد این است که شهروندان تا حد زیادی مشارکت لازم را در فعالیت ها و طرح های شهری داشته باشند. کلید حل تمامی مسائل شهری، مشارکت واقعی آحاد مردم است، آن هم مشارکت فعال. از طرف دیگر، انسان پیش از اینکه بتواند نیروهایی را که هستی او را تهدید می کنند،(مثل محیط های نامناسب شهری) به مهار خود در آورد، باید خود را در یابد. بنابراین ارائه ی روش ها و راه حل هایی جهت حل مسئله ی مشارکت شهروندان ضروری می نماید. در این رساله از طریق خود سیما و فضای شهری و با استفاده از تجربیات کشورهای مختلف به آموزش شهروندان به عنوان اصلی ترین پدیده شهری پرداخته می شود.