در مطالعه حاضر، اثرات تجویز cidr و hcg پس از قوچ اندازی بر عملکرد تولیدمثلی میش های آمیخته افشاری × مرینو مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام این تحقیق 35 راس میش 5/2 ساله با میانگین وزنی 1/1 ± 9/69 کیلوگرم از آمیخته های افشاری × مرینو انتخاب شدند. همزما ن سازی فحلی با استفاده از cidr انجام شد و میش ها به صورت تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. میش های گروه hcg، 11 روز پس از قوچ اندازی، 400 واحد بین المللی هورمون hcg به صورت عضلانی دریافت کردند، میش های گروه cidr، 7 روز پس از قوچ اندازی، سیدرهای حاوی پروژسترون را به مدت 12 روز دریافت کردند و در گروه کنترل هیچ درمانی صورت نگرفت. میش هایی که در سیکل اول آبستن نشدند و دوباره علایم فحلی را نشان دادند از مطالعه خارج شدند. جهت اندازه گیری غلظت هورمون پروژسترون در روزهای 7، 12، 17 و22 پس از قوچ اندازی از میش ها خون گیری به عمل آمد. نتایج این مطالعه نشان داد که غلظت هورمون پروژسترون در روزهای 12 و 17 پس از قوچ اندازی در میش-های گروه cidr و hcg به طور معنی داری از گروه کنترل بالاتر بود (05/0 >p). میش های گروه hcg سه و چهارقلوزایی بیشتری نسبت به گروه های cidr و کنترل داشتند که در نتیجه تعداد بره متولد شده و تعداد بره به ازای هرمیش در گروه hcg بالاتر بود، اما بین گروه کنترل و cidr اختلافی وجود نداشت. درصد مرگ و میر بره ها تا زمان از شیرگیری برای گروه های کنترل، hcgو cidr به ترتیب 8/11، 6/3 و 1/9 درصد بود. درصد چندقلوزایی در گروه hcg، 4/45 درصد بود که نسبت به گروه کنترل (1/11درصد) و گروه cidr (1/18 درصد) بالاتر بود. به طور کلی نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان داد که تجویز cidr و hcg در اوایل آبستنی با بهبود عملکرد لوتئال و احتمالا با کاهش تلفات رویانی، عملکرد تولیدمثلی را در میش های آمیخته افشاری × مرینو بهبود می بخشد.