فناوری اطلاعات و ارتباطات از طریق خدمات مختلف نظیر دورکاری، خرید الکترونیک، ارتباط الکترونیک، تفریح الکترونیک، بانکداری الکترونیک، خدمات الکترونیک، آموزش الکترونیک و ... بر شهرها تاثیر می گذارد که این تاثیر شامل بخش های مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی، کالبدی و ... می شود. با توجه به اینکه خدمات مختلف در شهر توسط کاربری زمین، تامین می گردند می توان گفت که شهر الکترونیک تاثیر بسزایی بر کاربری زمین در شهرها دارد و می تواند بسیاری از نیاز به کاربری ها را در فضای مجازی تامین نماید. شهر تبریز نیز از این مقوله مستثنی نبوده و نتایج بررسی ها نشانگر آن است که هر یک از مناطق در هر یک از ارکان و اجزای شهر الکترونیک دارای پتانسیل می باشد. هدف این پژوهش تعیین پتانسیل هر یک از مناطق در زمینه های مختلف شهر الکترونیک می باشد و پیش فرض اولیه آن است که شهر الکترونیک باعث عدالت در دسترسی به امکانات و کاربری های مختلف می گردد. نظرسنجی کارشناسان و تحلیل آن ها با روش ahp، نشانگر تاثیر بیشتر دورکاری و خدمات الکترونیک نسبت به سایر ارکان شهر الکترونیک در شهر تبریز می باشد. همچنین، بررسی نظر مردم در باب میزان استفاده از شهر الکترونیک با استفاده از روش topsis و اعمال ضرایب ahp نشانگر آن است که منطقه یک دارای بیشترین تاثیر پذیری از شهر الکترونیک و منطقه نه دارای کمترین تاثیرپذیری بوده است و به طور کلی تفاوت پتانسیل مناطق نسبت به شهر الکترونیک زیاد نبوده و بین 35 تا 50 درصد متغیر است که نشان از این موضوع دارد که شهر الکترونیک به سمت عدالت اجتماعی در شهرها پیش می رود. همچنین در انتها پیشنهاداتی در باب میزان صرفه جویی فضا و اولویت تخصیص کاربری ها ارائه گردید. واژگان کلیدی : شهر الکترونیک- کاربری اراضی- روش ahp-topsis - شهر تبریز