سید شهاب الدین بن سعید موسوی حویزی معروف به ابن معتوق شاعر قرن یازدهم هجری و از شاعران عصر انحطاط، دوره ی عثمانیمی باشد که با وجود برخی از تأثیرات نامطلوب ناشی از جوّ سیاسی و اجتماعی این عصر که تأثیری مستقیم بر ادبیات و فرهنگ آن دوره داشت،توانسته است ادب خود را از پیچیدگی های معنایی و لفظی حاکم بر شعر شاعران این دوره دور نگاه دارد و اشعار خود را در اوج رقّت و لطافت به اوج برساند. عقاید و گرایش های شیعی ابن معتوق که در مدایح نبوی اش نمایان شده است و اغراق ا و در آوردن صفات مدح گونه برای ممدوحانی با اصل و تبار موسوی که بیانگر دیدگاه مذهبی او می باشد، از عوامل و انگیزه های پرداختن به این موضوع و گویای بخشی از اهمّیّت این شاعر و دیوان بزرگ شعرش است و سبب دیگر اهمّیّت این پژوهش، وجود اشعار زیبای شاعر است که توانسته است آن ها را از وجود برخی نقاط ضعفی که در اشعار بعضی از شاعران این عصر مشهود است دور نگاه دارد.مطالعه در زندگینامه ی شاعر و بررسی ویژگی های عصر حیات ا و و تصحیح، تحقیق، ترجمه و شرح ابیات ا و که کار اصلی پژوهش حاضر است، این امکان را فراهم نموده است که بتوان به عمق احساسات دینی، گرایش های مذهبی، و کیفیّت شعری او پی برد. این پایان نامه به دو بخش تقسیم می شود که در بخش نخست آن به ویژگی های عصر انحطاط که عصر حیات ابن معتوق است پرداخته می شود و شعر، و مضامین، ویژگی ها و عیوب شعری او مورد بررسی قرار می گیرد و بخش دوّم در بردارنده ی تصحیح،تحقیق،ترجمه و شرح نوزده مدیحه از دیوان شاعر است. یکی از ویژگی های شعر او را می توان تکرار الفاظ و معانی و کاربرد فراوان استعاره و تشبیه دانست. غزل، نسیب، خمریه- سرایی و موضوعاتی از این قبیل تشکیل دهنده ی مقدمه ی اکثر مدایح او می باشند. عمده ی شهرت وی به شعری نثرگونه به نام بند است.