چکیده: رشد شتابان شهرنشینی و توسعه فیزیکی شهرهای در دهه های اخیر، موجب از هم گسیختگی نظام کالبدی و فضایی شهرها و درنتیجه، نظام توزیع مراکز خدماتی شده است. این از هم پاشیدگی ، نابرابری در شرایط سکونت و دسترسی به زیرساخت های فیزیکی و اجتماعی میان نواحی و گروه های شهری را سبب گردیده است. از این رو ، مهمترین رسالت برنامه ریزان و مدیران شهری کم کردن این نابرابری ها و از بین بردن تضاد در دسترسی به منابع و خدمات عمومی شهری میان نواحی می باشد. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی عملکرد مدیریت شهری، بعنوان مهمترین نهاد اداره کننده شهر، در خلق عدالت فضایی میان نواحی شهری و شناسایی نابرابریهای موجود میان نواحی شهر قائمشهر می باشد. عدالت فضایی بعنوان رویکرد اصلی و دیدگاه های برابری مبنا( حداقل دستیابی افراد به فرصت ها) در توزیع خدمات عمومی شهری(آموزشی، فضای سبز، ورزشی، فرهنگی، تاسیسات شهر)، نیاز مبنا( دستیابی بر اساس نیاز افراد) در توزیع منابع عمومی شهر( تخصیص و تحقق هزینه های عمرانی و خدماتی)، مورد بررسی قرار گرفته است.روش تحقیق به کار گرفته شده در این پژوهش روش توصیفی- تحلیلی بوده که با شیوه تطبیقی بین نواحی، انجام پذیرفته است. میزان دستیابی به خدمات با استفاده از مدل تحلیل شبکه دسترسی و نحوه تخصیص منابع با روش مقایسه ای، تحلیل شده است. نتایج حاصل از یافته های پژوهش بیانگر نابرابری توزیع در میزان دستیابی ساکنین نواحی به خدمات و میزان تخصیص و تحقق هزینه ها می باشد. به طوری که نواحی مرکز شهر و غرب شهر دارای بالاترین سطح دستیابی به خدمات و تخصیص و تحقق هزینه ها می باشند و این درحالی است که نواحی شرقی شهر با پایین ترین سطح دستیابی به خدمات و از کمترین مقدار تخصیص و تحقق هزینه ها ، برخوداری کمتری از منابع و خدمات دارند. نتایج حاصل از هر دو تحلیل بیانگر انطباق نواحی محروم از خدمات با نواحی محروم از تخصیص هزینه های عمرانی و خدماتی می باشد که نشان دهنده ی تمرکز منابع و خدمات در نواخی خاصی از شهر و دوگانگی و بی عدالتی در شهر قائمشهر می باشد. کلید واژه ها: مدیریت شهری، برنامه ریزی شهری، عدالت فضایی، تحلیل دسترسی، توزیع خدمات و منابع عمومی شهری، شهر قائشمهر