ترجم? مجدد (بازترجمه) به عنوان نمود نسبیت ترجمه، پدیده ای است که قبلاً توجهی درخور به آن نشده و واسط? طرح سایر مسائل مرتبط با ترجمه می باشد. فرضیه ای در تبیین این پدیده بر مبنای نظرات آنتوان برمن و پل بنسیمون (1990) ناظر بر آن است که ترجمه های اول «انحراف» از متن اصلی را به نمایش می گذارند و گرایش به زبان مقصد دارند. بر این اساس همچنان که خوانندگان در زبان مقصد وقوف روزافزونی نسبت به فرهنگ و متن زبان مبدأ پیدا می کنند هر ترجم? تازه با گذشت زمان میل بیشتری به ترجم? مبدأ محور پیدا می کند. لذا بخش عمد? کتب و مقالات در باب ترجم? مجدد در سراسر دنیا اعتبار این فرضیه را در مواجهه با داده های تجربی مطالعات موردی می آزمایند. پژوهش حاضر هم شامل پیکره ای متشکل از سه ترجمه از رمان خوشه های خشم به ترتیب از مسکوب و احمدی، طاهرکیش و شریفیان می باشد. تمرکز عمد? این پژوهش بر آزمودن بنیان های فرضی? ترجم? مجدد با انجام تحلیل تطبیقی متن اصلی و هر یک از ترجمه ها بر اساس مدل روند های ترجم? نیومارک قرار داشت. بسامد و درصد روند ها با تحلیل تطبیقی معین گردید تا روش مربوط? هر یک از مترجمان معلوم گردد و نیز احراز شود که کدام ترجمه به متن اصلی نزدیک تر می باشد و آیا فرضی? مذکور رد می شود یا خیر. یافته های تحقیق موید این استدلال بودند که هر ترجم? مجدد لزوماً به خاطر کهنگی ترجم? قبلی در نتیج? نیاز های در حال دگرگونی خوانندگان معاصر صورت نمی پذیرد. پژوهش حاضر در حوز? مطالعات توصیفی ترجمه در اتخاذ رویکردی تحلیلی به کار مترجمان با عنایت به جنبه های دیگر ترجمه نظیر دگرگونی هنجار های ترجمه در ایران بر پای? سایر الگو های تحلیلی می تواند مفید واقع گردد.