لیزر فرمینگ یکی از تکنیکهای نوین شکل دهی به کمک لیزر است که با اعمال تنش های حرارتی به قطعه کار، تحقق می یابد. یکی از فرایندهای پرکاربرد در صنعت، خمکاری تیوب هاست. خمکاری تیوب ها توسط لیزر نسبت به خمکاری مکانیکی دارای مزایایی است. از جمله آنکه در آن به یک ابزار سخت و همچنین نیروی خارجی جهت خمکاری نیاز نیست. هزینه خمکاری تیوب برای حجم تولید پایین و نمونه سازی کاهش می یابد. با انعطاف پذیری اشعه لیزر و سیستمهای کنترل عددی، خودکار کردن فرایند خمکاری تیوب ها نیز آسان تر می شود. در این پروژه هدف آن است که نخست، تاثیر پارامترهای فرایندی لیزر فرمینگ بر روی تغییرشکل های حاصله در روند خمکاری مقطعی تیوب ها مورد بررسی قرار گیرد. این کار به کمک شبیه سازی المان محدود فرایند لیزر فرمینگ و با مدیریت روش طراحی آزمایش تاگوچی انجام گرفته است. در ادامه به منظور دسترسی سریع تر و با انعطاف بالاتر به اطلاعات فرایندی لیزر فرمینگ تیوب ها، اقدام به تربیت شبکه های عصبی شده است که بدین ترتیب بتوان اطلاعات مورد نیاز از فرایند لیزر فرمینگ را پیش بینی نمود. در پایان نیز به کمک الگوریتم ژنتیک و با رویکرد بهینه یابی چند هدفه، شرایط مورد نیاز لیزر فرمینگ با این هدف پیشنهاد شده اند که در کنار فراهم شدن بیشترین میزان خمیدگی در هر مقطع از تیوب، کمترین میزان از نامتقارنی های شکل دهی ایجاد شود و میزان مصرف انرژی دستگاه لیزر نیز پایین بیاید. یک کاربر به کمک شرایط لیزر فرمینگِ پیشنهاد شده در این پروژه می تواند تیوبی را به صورت دلخواه با زاویه خم مشخص و شعاع انحنای معلوم، خم نماید.