پژوهش حاضر به عنوان بررسی رابطه ی سبک های دلبستگی و الگوهای ارتباطی خانواده با تاب آوری در دانشجویان دانشگاه علامه طباطبائی در سال تحصیلی 1391-1390 انجام گرفت. روش این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. به همین منظور نمونه ای با حجم 300 نفر از دانشجویان دانشگاه علامه طباطبائی با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و پرسشنامه های سبک های دلبستگی بزرگسالان کولینز و رید، الگوهای ارتباطی خانواده ریچی و فیتزپاتریک و تاب آوری کانر و دیویدسون بر روی آنان اجرا شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر استفاده شد. یافته ها نشان داد که سبک دلبستگی ایمن با تاب آوری و جهت گیری گفت و شنود رابطه مثبت و معناداری دارد و با جهت گیری همنوایی رابطه معناداری ندارد(p<0/01)؛ سبک دلبستگی اجتنابی با هیچ یک از متغیرهای تاب آوری، جهت گیری گفت و شنود و جهت گیری همنوایی رابطه معناداری ندارد(p<0/01)؛ سبک دلبستگی دوسوگرا با تاب آوری و جهت گیری گفت و شنود رابطه منفی و معناداری دارد و با جهت گیری همنوایی رابطه معناداری ندارد(p<0/01)؛ همچنین جهت گیری گفت و شنود با تاب آوری رابطه مثبت و معنا دار و جهت گیری همنوایی با تاب آوری رابطه منفی و معناداری دارند(p<0/01). در نتیجه می توان گفت چون افراد دلبسته ایمن، از خود و دیگران الگوهای عمل درونی مثبتی دارند بنابراین در روابط خود باز بوده و از تاب آوری بالاتری نسبت به افراد دلبسته نا ایمن برخوردارند و در مقابل افراد دلبسته نا ایمن به دلیل اجتناب از موقعیت ها و نیاز داشتن به تایید دیگران، در روابط خود بیشتر همنوا بوده و از تاب آوری پایینی برخوردارند. همچنین می توان گفت، جهت گیری گفت و شنود و ویژگی های آن یعنی آزادی بیان و پذیرش بلا شرط پیش بینی کننده قوی و مثبت تاب آوری افراد در مواجهه با حوادث و مشکلات زندگی است.